Komora pęcherzykowa
Komora pęcherzykowa to urządzenie zaprojektowane w 1952 roku przez Donalda Glasera, które służy do obserwacji śladów cząstek elementarnych, takich jak promieniowanie jonizujące. W 1960 roku Glaser otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za to osiągnięcie.
Budowa i zasada działania
Komora pęcherzykowa ma konstrukcję podobną do komory mgłowej. Zwykle przyjmuje formę cylindra wypełnionego przezroczystą cieczą, taką jak wodór, deuter lub hel w stanie ciekłym. Zbudowana jest w sposób umożliwiający szybkie zmiany pojemności, na przykład poprzez przesunięcie tłoka, co prowadzi do przegrzania cieczy.
Podczas przelotu cząstek jonizujących przez przegrzaną ciecz, powstają pęcherzyki pary, które pozostawiają widoczne ślady.
Wykorzystanie w badaniach
Komory pęcherzykowe są zazwyczaj umieszczane w silnym, jednorodnym polu magnetycznym, co pozwala na:
- rozróżnienie ładunków cząstek
- określenie stosunku ładunku do masy
- pomiar pędu cząstek
Aktualny stan technologii
Obecnie komory pęcherzykowe, podobnie jak komory Wilsona, nie są już powszechnie stosowane. Zostały zastąpione nowoczesnymi detektorami pozycjoczułymi, które oferują lepsze możliwości pomiarowe.
