Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów (KdsBP) – kolegialny naczelny organ administracji państwowej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, działający w latach 1954–1956, pełniący rolę służby specjalnej (obejmującej wywiad, kontrwywiad i policję polityczną, a w latach 1955–1956 również kontrwywiad wojskowy). Nazwa instytucji i jej formuła była kopią nazwy i formuły KGB ZSRR, czyli Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR. Zgodnie z ustawą lustracyjną KdsBP uznawany jest za organ bezpieczeństwa państwa.
Utworzenie Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego
Po ucieczce na Zachód podpułkownika Józefa Światły, byłego wicedyrektora departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, oraz po ujawnieniu w audycjach Radia Wolna Europa jego wspomnień ze służby w Ministerstwie BP ówczesne władze komunistyczne – chcąc zmienić wizerunek znienawidzonej przez społeczeństwo instytucji i całego systemu represyjnego – rozpoczęły jego reorganizację. 14 grudnia 1954 roku dekretem Rady Państwa rozwiązane zostało MBP. Dotychczasowego ministra bezpieczeństwa publicznego gen. dyw. Stanisława Radkiewicza przeniesiono na stanowisko ministra do spraw Państwowych Gospodarstw Rolnych. W miejsce rozwiązanego MBP utworzono dwa odrębne urzędy centralne chroniące wewnętrzne i zewnętrzne bezpieczeństwo PRL: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego.
Zadania KdsBP
Zakres działania KdsBP określiła uchwała Rady Ministrów nr 830 z 7 grudnia 1954 roku:
# walka z działalnością obcego wywiadu uprawianego przez państwa kapitalistyczne i związane z nimi wywiady reakcyjnych ugrupowań emigracyjnych
# walka z wrogą działalnością resztek podziemia reakcyjnego i próbami tworzenia nielegalnych organizacji, ich działalnością polityczną i terrorystyczną
# walka z wrogą działalnością niemieckich elementów rewizjonistycznych
# walka z dywersją, sabotażem, szkodnictwem uprawianym przez wroga na odcinku gospodarki narodowej
# prowadzenie wywiadu przeciw działalności wywiadu państw kapitalistycznych i związanych z nimi ośrodków reakcyjnej emigracji działających przeciw Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jak również prowadzenia działalności dla zdobycia niezbędnych informacji z dziedziny politycznej, ekonomicznej i naukowo-technicznej.
Struktura organizacyjna KdsBP
Początkowo struktura organizacyjna KdsBP pozostawała taka sama jak w zlikwidowanym MBP. Nowe nazewnictwo jednostek zostało wprowadzone 1 stycznia 1955 r. zgodnie z zarządzeniem nr 05 przewodniczącego komitetu z 29 grudnia 1954 r., faktycznych zmian dokonano jednak dopiero 1 kwietnia 1955 r. na podstawie poszczególnych rozkazów organizacyjnych przewodniczącego komitetu:
* rozkazem nr 04/org z 10 marca 1955 r. na bazie Gabinetu Ministra BP utworzono Gabinet Przewodniczącego KdsBP,
* rozkazem nr 05/org z 10 marca 1955 r. na bazie Inspektoratu Ministra BP utworzono Inspektorat Przewodniczącego KdsBP,
* rozkazem nr 031/org z 12 marca 1955 r. na bazie Departamentu VII MBP utworzono Departament I KdsBP (ds. wywiadu),
* rozkazem nr 017/org z 11 marca 1955 r. na bazie Departamentu I MBP utworzono Departament II KdsBP (ds. kontrwywiadu),
* rozkazem nr 06/org z 10 marca 1955 r. na bazie Departamentu III MBP oraz Samodzielnego Wydziału do Walki z Bandytyzmem MBP utworzono Departament III KdsBP (ds. walki z podziemiem reakcyjnym),
* rozkazem nr 07/org z 10 marca 1955 r. na bazie Departamentu IV MBP, Inspektoratu Wiejskiego MBP oraz Wydziału III Departamentu II MBP utworzono Departament IV KdsBP (ds. walki z wrogą działalnością w gospodarce narodowej),
* rozkazem nr 08/org z 10 marca 1955 r. na bazie Departamentu VIII MBP utworzono Departament V KdsBP (ds. walki z wrogą działalnością w transporcie),
* rozkazem nr 018/org z 11 marca 1955 r. na bazie Departamentu XI MBP utworzono Departament VI KdsBP (ds. walki z wrogą działalnością reakcyjnego kleru),
* rozkazem nr 09/org z 10 marca 1955 r. na bazie Departamentu Śledczego MBP utworzono Departament VII KdsBP (ds. śledczych),
* rozkazem nr 055/org z 18 marca 1955 r. na bazie Departamentu Ochrony Rządu MBP utworzono Departament VIII KdsBP (ds. ochrony rządu),
* rozkazem nr 054/org z 18 marca 1955 r. na bazie Departamentu II MBP oraz Instytutu Techniki Operacyjnej MBP utworzono Departament IX KdsBP (ds. techniki operacyjnej) oraz Instytut Techniki Operacyjnej KdsBP,
* rozkazem nr 019/org z 11 marca 1955 r. na bazie Wydziału I Departamentu II MBP utworzono Departament X KdsBP (ds. ewidencji operacyjnej i statystyki),
* rozkazem nr 058/org z 18 marca 1955 r. na bazie Departamentu Łączności MBP utworzono Departament Łączności KdsBP oraz inne jednostki (Centralny Warsztat Łączności, Centralną Składnicę Łączności, Składnicę nr 17, Składnicę nr 750),
* rozkazem nr 012/org z 10 marca 1955 r. na bazie Departamentu Kadr MBP, Departamentu Szkolenia MBP oraz Biura ds. Funkcjonariuszy MBP utworzono Departament Kadr i Szkolenia KdsBP,
* rozkazem nr 057/org z 18 marca 1955 r. na bazie Kierownictwa Generalnej Dyrekcji Zaopatrzenia MBP, Departamentu Organizacji i Planowania MBP, Departamentu Zaopatrzenia MBP, Departamentu Kwaterunkowo-Budowlanego MBP, Kwatermistrzostwa Centralnych Jednostek MBP, Biura Socjalnego MBP oraz Wydziału Kadr Jednostek Dyrekcji Zaopatrzenia MBP utworzono Departament Administracyjno-Gospodarczy KdsBP, Kwatermistrzostwo Centralnych Jednostek KdsBP oraz inne jednostki (Centralny Magazyn Mundurowy, Magazyn Uzbrojenia i Warsztatów Rusznikarskich, Centralny Garaż, Centralną Składnicę Samochodową),
* rozkazem nr 01/org z 12 stycznia 1955 r. na bazie Departamentu Finansowego MBP utworzono Departament Finansowy KdsBP,
* rozkazem nr 010/org z 10 marca 1955 r. na bazie Biura „C” MBP utworzono Biuro „A” KdsBP (ds. szyfrów),
* rozkazem nr 011/org z 10 marca 1955 r. na bazie Wydziału „A” MBP utworzono Wydział „B” KdsBP, rozkazem nr 0167/org z 15 grudnia 1955 r. na bazie Wydziału „B” KdsBP utworzono Biuro „B” KdsBP (ds. obserwacji),
* rozkazem nr 067/org z 21 kwietnia 1955 r. utworzono Biuro „W” przy Departamencie IX KdsBP, rozkazem nr 0159/org z 7 grudnia 1955 r. na bazie Biura „W” przy Departamencie IX KdsBP utworzono Biuro „W” KdsBP (ds. perlustracji korespondencji),
* rozkazem nr 070/org z 28 kwietnia 1955 r. na bazie Biura Wojskowego MBP utworzono Samodzielny Wydział „C” KdsBP (ds. wojskowych),
* rozkazem nr 013/org z 10 marca 1955 r. na bazie Centralnego Archiwum MBP utworzono Archiwum KdsBP,
* rozkazem nr 079/org z 14 maja 1955 r. na bazie Komendantury MBP utworzono Komendanturę KdsBP.
Działalność
Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego rozpoczął swoją działalność po wydaniu następującego rozkazu:
KdsBP przejął po MBP sieć tajnych współpracowników, która w 1955 liczyła 72 956 osób, w tym 864 agentów, 67 648 informatorów i 4444 rezydentów.
Komitet ds. BP w terenie
Oprócz potężnie rozbudowanej centrali w Warszawie KdsBP przejął po MBP rozbudowaną sieć jednostek terenowych rozsianych po całym kraju – wojewódzkich, miejskich (w miastach wydzielonych z województw), powiatowych i gminnych (po trzy etaty przy posterunku MO) Urzędów Bezpieczeństwa Publicznego, referatów ochrony („RO”) i referatów wojskowych („RW”). Po utworzeniu KdsBP stały się one jego delegaturami. Podstawową jednostką organizacyjną w MBP, a następnie w Komitecie ds. BP były departamenty, w których skład wchodziły wydziały, podzielone z kolei na sekcje. W delegaturach wojewódzkich odpowiednikami departamentów były wydziały składające się z kilku sekcji, delegatury powiatowe dzieliły się na referaty (sekcje).
Po podziale MBP na MSW i KdsBP siły Komitetu zostały znacznie uszczuplone, ale pozwoliły na dobrze zorganizowaną i prężną działalność policji politycznej.
Włączenie organów Informacji Wojskowej do KdsBP
Wszelkie reorganizacje aparatu bezpieczeństwa PRL i innych krajów satelickich ZSRR były wzorowane na ZSRR. Przykład sowiecki zaważył również na decyzji o włączeniu organów kontrwywiadu wojskowego – Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego – pod nadzór administracji zarządzającej tzw. organami cywilnymi. Naśladowano ZSRR, gdzie rok wcześniej z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wyodrębniono piony wywiadu, kontrwywiadu i policji politycznej, które połączono w Komitet Bezpieczeństwa Państwowego, który wchłonął także kontrwywiad wojskowy jako III Zarząd Główny KGB.
Włączenie GZI WP w skład KdsBP nastąpiło na podstawie uchwały Radę Ministrów nr 683 z 3 września 1955 roku i zarządzenia 094/55 z 14 września 1955 wydanego przez przewodniczącego KdsBP Władysława Dworakowskiego, Ministra Spraw Wewnętrznych Władysława Wichę i Ministra Obrony Narodowej Konstantego Rokossowskiego. Za Przewodniczącego KdsBP zarządzenie podpisał Wiceprzewodniczący KdsBP Antoni Alster, za Ministra ON – Wiceminister ON gen. armii Stanisław Popławski.
Kierownictwo KdsBP
Członkowie komitetu
Dyrektorzy jednostek organizacyjnych komitetu
Przypisy
Źródła i publikacje
* Henryk Piecuch: Akcje specjalne. Od Bieruta do Ochaba. Wyd. Agencja Wydawnicza CB, Warszawa 1996, s. 532. .
* Henryk Piecuch: W. Jaruzelski ból władzy – tajna historia Polski. Agencja Wydawnicza CB, Warszawa 2001, s. 226–227.
* Leszek Pawlikowicz: Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, Warszawa 2004, .
