Kolej Warszawsko-Wiedeńska
Kolej Warszawsko-Wiedeńska, znana również jako Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska, to linia kolejowa łącząca Warszawę z granicą zaboru austriackiego. Była to pierwsza linia kolejowa na ziemiach Królestwa Polskiego i druga w Imperium Rosyjskim. Budowę rozpoczęto w 1845 roku, a w 1912 roku kolej została upaństwowiona przez władze rosyjskie.
Historia
Projekt budowy linii powstał w 1835 roku i miał na celu połączenie Warszawy z linią do Wiednia. Główne inicjatywy ze strony Henryka Łubieńskiego oraz Piotra Steinkellera doprowadziły do utworzenia Towarzystwa Akcyjnego Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Po rozpoczęciu budowy w 1838 roku, w 1844 roku ukończono pierwszy odcinek z Warszawy do Pruszkowa, a 14 czerwca 1845 roku otwarto linię do Grodziska Mazowieckiego.
Cała linia miała długość 327,6 km, z 27 stacjami, co czyniło ją najdłuższą budowaną linią w Europie w tamtym czasie. W pierwszym roku przewieziono 143 600 pasażerów oraz 143 300 cetnarów towarów.
Kolej była modernizowana, wprowadzając m.in. drugi tor, a liczba lokomotyw wzrosła do 287 do 1890 roku. W 1913 roku przewieziono 13,3 miliona pasażerów, a kolej była najdochodową w Imperium Rosyjskim.
Parowozy
W 1840 roku zawarto umowę na pierwsze parowozy z Johnem Cockerillem. Lokomotywy były zamawiane głównie w fabrykach zachodnioeuropejskich do 1901 roku, po czym zaczęto używać lokomotyw rosyjskich dostosowanych do toru 1435 mm.
Trasa
Trasa kolejowa przebiegała przez następujące miejscowości:
- Warszawa
- Pruszków
- Grodzisk Mazowiecki
- Żyrardów
- Skierniewice
- Koluszki
- Piotrków Trybunalski
- Radomsko
- Częstochowa
- Poraj
- Myszków
- Zawiercie
- Łazy
- Ząbkowice
- Strzemieszyce Południowe
- Granica (Maczki)
Komunikacja z Wiedniem
Od 1 października 1848 roku możliwa była komunikacja kolejowa między Warszawą a Wiedniem, korzystając z połączeń przez Mysłowice i Kędzierzyn.
