Kodeks Synajski
Kodeks Synajski, datowany na IV wiek, jest najstarszym manuskryptem Septuaginty oraz Nowego Testamentu, uznawanym za jeden z najważniejszych rękopisów w historii. Jako jedyny zachowany rękopis, zawiera pełny tekst Nowego Testamentu, ale ma liczne braki w Starym Testamencie. Odkryty przez Konstantina Tischendorfa w 1844 roku, jest jednym z czterech wielkich kodeksów biblijnych.
Kodeks ma formę rozwiniętego zwoju, składa się z około 740 pergaminowych kart, a jego tekst zapisany jest w czterech kolumnach. Obecnie, większość jego kart (346,5) znajduje się w British Library w Londynie, a pozostałe są rozproszone w różnych lokalizacjach, w tym w Lipsku i Sankt Petersburgu.
Opis i struktura
Oryginalne karty miały wymiary około 40 na 70 cm i były składane w foliały. Tekst kodeksu jest zapisany uncjałą, bez podziału na słowa, co sugeruje jego pierwotne użycie jako zwoju. Kodeks zawiera również partie tekstu Starego Testamentu, w tym księgi protokanoniczne oraz wtórokanoniczne.
- Fragmenty Starego Testamentu: Księga Psalmów, Księga Estery, Księgi Machabejskie, Księga Izajasza.
- Nowy Testament: Ewangelie, Listy Pawła, Dzieje Apostolskie, Listy powszechne, Apokalipsa św. Jana.
Historia kodeksu
Powstanie kodeksu datuje się na lata 330-360. Jego historia jest związana z Cezareą, gdzie miał być przechowywany w bibliotece Pamfila. Kodeks został wielokrotnie badany przez Tischendorfa, który ostatecznie zdobył go dla Rosji w 1859 roku. Po wielu kontrowersjach i negocjacjach, kodeks trafił do Petersburga.
Kontrowersje i dalsze dzieje
Po przekazaniu kodeksu pojawiły się kontrowersje dotyczące jego przekazania. Mnisi z klasztoru na Synaju twierdzili, że kodeks został jedynie wypożyczony, a Tischendorf był oskarżany o kradzież. Mimo to, kodeks zyskał uznanie wśród biblistów i krytyków tekstu. W XX wieku, kodeks przeszedł w ręce British Library, gdzie obecnie znajduje się większość jego kart.
Wartość tekstualna
Kodeks Synajski jest ważnym świadkiem w tradycji tekstu Nowego Testamentu, uznawanym za bardziej wiarygodny od wielu późniejszych rękopisów. Zawiera jednak pewne braki i opuszczenia, a jego tekst jest oceniany jako reprezentujący tradycję aleksandryjską. W związku z tym, jest uważany za jeden z najważniejszych rękopisów biblijnych, obok Kodeksu Watykańskiego.
Warto zauważyć, że pomimo jego znaczenia, niektórzy zwolennicy tradycji Textus receptus krytykują jego wartość, co świadczy o różnorodności poglądów wśród badaczy tekstu biblijnego.
