Kodeks Leningradzki
Kodeks Leningradzki (Codex Leningradensis, oznaczany jako B19A lub L) to najstarszy zachowany rękopis zawierający pełny tekst Biblii hebrajskiej. Stanowi podstawę wielu współczesnych tłumaczeń Starego Testamentu oraz wydania Biblia Hebraica Stuttgartensia.
Historia
Kodeks powstał w 1008 roku n.e. w Kairze w tradycji rodziny masoreckich skrybów Ben Aszer. Został skopiowany z oryginalnego wzorca autorstwa Aarona ben Mosze ben Aszera. Po zakupie przez Abrahama Firkowicza, kodeks trafił do Odessy w 1838 roku, a następnie do Petersburga w 1863. Od połowy XIX wieku przechowywany jest w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej, gdzie został skatalogowany jako „Firkovich B 19 A”.
Zawartość
Kodeks zawiera tekst zapisany w trzech kolumnach, z wyjątkiem Psalmów, Księgi Hioba i Przysłów, gdzie są dwie kolumny. Wymiary stron wynoszą 33 x 28,5 cm, a tekstu 19,5 x 19 cm. Oprócz tekstu biblijnego, kodeks zawiera dwa poematy: na folio 490 i 491, napisane mniejszymi literami, czasami bez wokalizacji. Wskazuje się na obecność błędów kopistycznych oraz nieścisłości w masorze.
Współczesne wydania
Kodeks Leningradzki został po raz pierwszy opisany w 1845 roku przez Mosesa Pinnera. W 1935 roku został wypożyczony Uniwersytetowi w Lipsku do transkrypcji przez Paula Kahle. Stał się także fundamentem dla Biblia Hebraica Stuttgartensia (1977) oraz Biblia Hebraica Quinta (w trakcie prac). Pierwsze wydanie facsimile przygotowano w 1970 roku, a dyplomatyczną edycję w 1973 roku.
