Kodeks kar głównych i poprawczych
Kodeks kar głównych i poprawczych to rosyjski kodeks prawa karnego, który wszedł w życie 1 maja 1846 roku. Jego opracowanie było wynikiem pracy komisji, w której znaczącą rolę odegrał Romuald Hube, specjalista w dziedzinie prawa karnego. Kodeks ten obowiązywał w Królestwie Polskim w skróconej wersji od 1847 do 1876 roku, kiedy to wprowadzono zrewidowaną wersję po aktualizacji kodeksu rosyjskiego w 1866 roku.
Cechy Kodeksu
- Rezygnacja z wcześniejszego Kodeksu karzącego w Królestwie Polskim.
- Duża liczba artykułów – początkowo 2224, co wskazuje na rozbudowaną kazuistykę.
- Dopuszczenie stosowania analogii, mimo zasad nulla poena sine lege oraz nullum crimen sine lege.
- Podział kar na główne i poprawcze.
- Ochrona religii panującej oraz innych wierzeń chrześcijańskich, z przestępstwem apostazji objętym zakazem przedawnienia.
- Teoria odstraszania, wyrażająca się w surowości kar oraz rozbudowanym systemie kar głównych i poprawczych, w tym karze zesłania.
- Brak równości wobec prawa oraz rezygnacja z trójpodziału przestępstw.
- Wprowadzenie kilku stopni usiłowania oraz karanie samego zamysłu przestępczego.
- Rozbudowany katalog przestępstw przeciwko władzy państwowej.
- Ograniczenie kar cielesnych w 1863 roku.
Podsumowanie
Kodeks kar głównych i poprawczych stanowił istotny krok w rozwoju prawa karnego w Rosji i Królestwie Polskim, wprowadzając surowe zasady karania oraz rozbudowany system przestępstw. Jego wpływ na prawo karne był znaczący, mimo wielu kontrowersji dotyczących równości wobec prawa oraz ogólnych zasad. Kodeks ten jest ważnym dokumentem w historii polskiego i rosyjskiego prawa karnego.
Bibliografia i linki
Kategoria: Polskie kodeksy historyczne, Kategoria: Historyczne kodeksy karne, Kategoria: Prawo Królestwa Kongresowego, Kategoria: Prawo w Imperium Rosyjskim
