Knickebein – niemiecki system naprowadzania samolotów, stosowany przez Luftwaffe podczas nocnych bombardowań Wielkiej Brytanii w początkowej fazie II wojny światowej. Nazwa „Knickebein” oznacza „wykrzywiona noga” i jest związana z baśniowym krukiem.
Opis systemu
System „Knickebein” został opracowany na podstawie wcześniejszego systemu lądowania bez widoczności, Lorenza, który miał ograniczony zasięg około 48 km. Zasadniczą funkcją obu systemów było naprowadzanie bombowców na cel.
Knickebein korzystał z dwóch nadajników emitujących sygnały w alfabecie Morse’a na falach UKF o częstotliwości około 30 MHz. Samolot podążał za sygnałem jednego z nadajników, a pilot słyszał ciągły sygnał, gdy leciał właściwym kursem. Szerokość sygnału wynosiła około 365 m, a zboczenie z kursu objawiało się zmianą w natężeniu sygnału. Nad celem sygnały obu nadajników krzyżowały się, co sygnalizowało moment zrzutu bomb.
Zastosowanie
System był używany przez Luftwaffe od początku wojny, a pierwsze instalacje zbudowano w Niemczech. Po zdobyciu Francji, w 1940 roku, zainstalowano nowocześniejsze nadajniki na półwyspie Hague. Skuteczność „Knickebein” zmniejszyła się po rozpoczęciu zakłóceń przez Brytyjczyków, co doprowadziło do stopniowego wycofania systemu na rzecz „X-Gerät” do września 1940 roku.
Przeciwdziałanie
Brytyjski wywiad szybko zidentyfikował system „Knickebein” i opracował urządzenia zakłócające. Skrzydło 80 stworzyło pierwsze nadajniki, które emitowały szumy na częstotliwościach niemieckich. Skuteczniejsze okazały się urządzenia „Aspiryne”, które emitowały sygnały Morse’a, zakłócając nawigację niemieckich bombowców. Rozmieszczono około 28 takich urządzeń, zarówno na wzniesieniach, jak i w wersji mobilnej.
Brytyjczycy planowali także retransmisję sygnałów niemieckich, aby stworzyć fałszywą wiązkę sygnałową, jednak metoda ta nie została ostatecznie wdrożona.
Bibliografia
* Brian Johnson, Sekrety II wojny światowej. Wojna mózgów. Tajne badania naukowe i ich zastosowanie w czasie II wojny światowej.
