Klemens Bachleda (Klimek Bachleda)
Klemens Bachleda, znany także jako Klimek Bachleda, urodził się w 1849 lub 13 listopada 1851 roku w Kościelisku. Zmarł 6 sierpnia 1910 roku na Małym Jaworowym Szczycie. Był góralskim przewodnikiem tatrzańskim, ratownikiem oraz pierwszym polskim ratownikiem górskim, który zginął podczas akcji ratunkowej w Tatrach.
Zakopiańska młodość
Bachleda dorastał jako półsierota, a od 12 roku życia był całkowicie samodzielny. Pracował u gazdów w Zakopanem i na Słowacji. Po powrocie do Zakopanego w 1873 roku, w czasie epidemii cholery, pomagał chorym. Pracował jako cieśla i przewodnik tatrzański.
Kariera przewodnika tatrzańskiego
Klimek Bachleda był znanym przewodnikiem, współpracującym z takimi osobami jak Maciej Sieczka i Szymon Tatar. W 1886 roku uzyskał tytuł przewodnika I klasy i zyskał renomę „króla przewodników tatrzańskich”. Odkrył wiele nowych szlaków i zdobył szczyty, w tym Staroleśny Szczyt i Ganek. Jego umiejętności w taternictwie i jazdy na nartach były nieocenione.
Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR)
W 1909 roku dołączył do TOPR, gdzie stał się aktywnym członkiem. Zginął 6 sierpnia 1910 roku podczas akcji ratunkowej, gdy usiłował uratować taternika Stanisława Szulakiewicza. Po tragicznych wydarzeniach jego ciało odnaleziono 13 sierpnia.
Pogrzeb i upamiętnienie
Pogrzeb Klemensa Bachledy odbył się 17 sierpnia 1910 roku w Zakopanem. Został pochowany na nowym cmentarzu, gdzie na jego nagrobku widnieje napis: „Poświęcił się i zginął”. Upamiętniono go także na tablicach pamiątkowych oraz ulicach w Zakopanem i Krakowie.
Legenda Klimka
Postać Klimka Bachledy zyskała popularność w literaturze i poezji, a jego życie stało się inspiracją dla różnych dzieł, w tym książki Jalu Kurka „Księga Tatr”. Klimek był nie tylko wspaniałym przewodnikiem, ale również symbolem odwagi i poświęcenia, który wpisał się na stałe w historię Tatr i Zakopanego.
