Klawiatura maszynistki
Klawiatura maszynistki to układ QWERTZ, przystosowany do języka polskiego, używany w maszynach do pisania i komputerach. Nazwa pochodzi od maszynistek, które zawodowo zajmowały się przepisywaniem tekstów metodą bezwzrokową.
Historia
Klawiatura maszynistki powstała w wyniku adaptacji niemieckich maszyn do pisania do polskich potrzeb. Zastąpiono niemieckie znaki diakrytyczne, takie jak ä, ö, ü, ß, polskimi, w tym ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż. Klawiatura maszynistki była jedynym układem stosowanym w Polsce przed erą komputerów, jednak z czasem została wyparta przez układ programisty (QWERTY), który, mimo że spowalnia pisanie polskich liter, oferuje łatwiejszy dostęp do innych znaków istotnych dla programistów.
Pierwsza próba popularyzacji polskiego układu klawiatury miała miejsce w 1985 roku, kiedy firma IPACO wprowadziła klawiaturę do Narodowego Banku Polskiego, który przyjął ją jako standard.
Normy
Obecnie obowiązującą normą dla klawiatury polskiej jest PN-I-06000:1997, która zastąpiła wcześniejsze normy. Klawiatura maszynistki w tej normie definiuje dwa typy klawiatur komputerowych: klawiaturę programisty i maszynistki.
Klawiatura maszynistki wykorzystuje układ znaków z maszyny do pisania, dodając klawisze typowe dla komputerów. Polskie małe litery są dostępne z prawej strony klawiatury, a wielkie uzyskuje się poprzez odpowiednie klawisze. Układ ten zawiera również dwa martwe klawisze, które pozwalają na łatwe wprowadzanie polskich znaków. Dodatkowe znaki można uzyskać, używając klawisza AltGr w połączeniu z innymi klawiszami.
Istnieją także inne układy klawiatury maszynistki, różniące się od normy PN-I-06000:1997, takie jak układ Polski (214), stosowany w systemach MS-DOS, Windows i Linux.
Bibliografia
- PN-I-06000:1997 – Wyposażenie biurowe – Maszyny do pisania i do przetwarzania tekstów – Układy znaków na klawiaturach alfanumerycznych
- BN-74/3123-01 – Rozmieszczenie klawiszy i znaków na klawiaturach alfanumerycznych urządzeń komputerowych
