Kinezjologia edukacyjna
Kinezjologia edukacyjna, znana również jako „gimnastyka mózgu” (ang. Brain Gym), to metoda terapii rozwinięta przez dra Paula E. Dennisona. Jest stosowana w celu wsparcia osób z zaburzeniami ruchowymi, trudnościami w nauce czy problemami z uwagą. Jej zwolennicy twierdzą, że wykorzystanie naturalnego ruchu fizycznego może poprawić organizację pracy mózgu i ciała oraz zwiększyć możliwości psychiczne.
Metoda ma na celu poprawę równowagi psychicznej, poczucia własnej wartości oraz umiejętności komunikacyjnych. Zgodnie z teorią twórcy, kinezjologia opiera się na trzech aspektach funkcjonowania mózgu: lateralności, skupieniu i ześrodkowaniu. Jest stosowana w pracy z dziećmi, które:
- mają specyficzne trudności w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia),
- są nadpobudliwe psychoruchowo (np. z zespołem ADHD),
- potrzebują poprawy funkcji umysłowych (pamięć, koncentracja).
Krytyka
Kinezjologia edukacyjna spotyka się z wieloma zastrzeżeniami, zarówno merytorycznymi, jak i społecznymi:
- Merytoryczne:
- Brak zgodności z naukową wiedzą na temat budowy i funkcjonowania mózgu.
- Błędne założenia dotyczące lateralizacji mózgu, w tym podział funkcji pomiędzy półkulami.
- Brak dowodów na skuteczność ćwiczeń w rozwoju funkcji mózgowych.
- Brak diagnozy neuropsychologicznej oraz dostosowania terapii do wieku dziecka.
- Zastosowanie pseudonaukowego języka i wątpliwe interpretacje odruchów.
- Społeczne:
- Wysokie opłaty za terapię.
- Manipulacja rodzicami i wprowadzenie w błąd pedagogów.
Brakuje przekonywujących dowodów na skuteczność kinezjologii edukacyjnej. Metoda nie jest zalecana przez środowisko naukowe i często jest porównywana z innymi pseudonaukowymi podejściami, takimi jak metoda Domana.
