Kazimierz Wyszyński
Kazimierz Wyszyński (ur. 19 sierpnia 1700, zm. 21 października 1755) był zakonnikiem, prezbiterem oraz dwukrotnym generałem Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP. Został uznany za Czcigodnego Sługę Bożego Kościoła katolickiego.
Życiorys
Kazimierz Wyszyński, właściwie January Franciszek Wyszyński, pochodził z szlacheckiej rodziny herbu Grabie. Miał siedmioro rodzeństwa, a dwóch jego braci również wybrało życie zakonne. Rodzina Wyszyńskich miała korzenie czeskie, a ich przodkowie przybyli do Polski w XIII wieku.
W 1702 roku rodzina musiała opuścić swoje posiadłości z powodu najazdu szwedzkiego, a po kilku latach wróciła do majątku. W młodości Kazimierz uczęszczał do szkół pijarskich, gdzie był bardziej zainteresowany praktykami pobożnościowymi niż nauką. Po kilku perypetiach związanych z nauką i planami pielgrzymkowym, w 1723 roku spotkał o. Joachima Kozłowskiego MIC, który przekonał go do wstąpienia do zakonu marianów.
18 listopada 1723 roku Kazimierz przyjął habit mariański, a w 1725 roku złożył śluby zakonne. Po święceniach kapłańskich pełnił różne funkcje zakonne, w tym wiceprzełożonego i lektora teologii moralnej. W 1737 roku został wybrany na przełożonego generalnego Zakonu, a jego kadencja trwała do 1741 roku. W tym czasie rozpoczął proces beatyfikacyjny założyciela marianów oraz zwiększył liczbę powołań w zakonie.
Po kolejnych latach pełnienia funkcji, Kazimierz w 1753 roku udał się na misję do Portugalii, gdzie zorganizował nowicjat i klasztor w Balsamão. Zmarł tam 21 października 1755 roku, a jego ciało zostało początkowo pochowane w kościele Matki Bożej w Balsamão.
Pisma
Kazimierz Wyszyński pozostawił po sobie kilka ważnych dzieł, w tym:
- Gwiazda Zaranna na horyzoncie polskim nowo wschodząca (1749)
- Dziennik (1752-1755)
Proces beatyfikacji
Proces beatyfikacyjny Kazimierza Wyszyńskiego rozpoczął się kilka lat po jego śmierci. Był on przerywany z powodu rozbiorów Polski oraz zamieszek w Portugalii, ale wznowiony w 1953 roku. W 1989 roku papież Jan Paweł II uznał jego życie i cnoty za heroiczne, przyznając mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
