Kazimierz Szuman
Kazimierz Szuman (5 maja 1826 – 28 stycznia 1894) był polskim działaczem społecznym i prawnikiem, który odegrał istotną rolę w historii Wielkopolski. Urodził się we Władysławowie, w rodzinie adwokata Maurycego Szumana i Henryki Hoyer. Po ukończeniu gimnazjum w Lesznie, kontynuował naukę na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zdobył wykształcenie prawnicze.
W 1848 roku uczestniczył w walkach powstańczych w Wielkopolsce. Po zakończeniu działań wojennych, pracował jako sędzia w Rogoźnie aż do 1859 roku, następnie prowadząc praktykę adwokacką we Wrześni i Szamotułach. W 1872 roku osiedlił się w Poznaniu.
Działalność społeczna
Szuman był aktywnym członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a także prezesem Towarzystwa Pomocy Naukowej. W 1872 roku, wspólnie z bratem Henrykiem, założył Bank Włościański w Poznaniu, a także zasiadał w zarządzie poznańskiej Izby Adwokackiej.
W swoim życiu zawodowym, Szuman również angażował się w kontrowersje, oskarżając hrabiego Edwarda Raczyńskiego o malwersacje związane z budową Złotej Kaplicy w Katedrze Poznańskiej, co doprowadziło do tragicznych wydarzeń.
Rodzina
Był żonaty z Izabelą Thiel, z którą miał troje dzieci: córki Izabelę (zamężną Rakowicz) i Helenę (żonę lekarza Tomasza Drobnika) oraz syna Jana.
Bibliografia
- Jerzy Kozłowski, Kazimierz Szuman, w: Wielkopolski Słownik Biograficzny, Warszawa-Poznań 1981
Kazimierz Szuman pozostaje w pamięci jako ważna postać w historii polskiego prawa i społeczeństwa zaboru pruskiego.
