Kazimierz Piotr Hieronim Stadnicki
Kazimierz Piotr Hieronim Stadnicki (ur. 29 czerwca 1808 w Żmigrodzie, zm. 9 kwietnia 1886 we Lwowie) był polskim historykiem i hrabią, członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie. Był synem hrabiego Antoniego oraz Józefy z książąt Jabłonowskich. Jego brat, Aleksander, był prawnikiem i autorem prac historycznoprawnych.
Wykształcenie i Kariera
Stadnicki rozpoczął naukę w domu, a w latach 1826–1830 studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim, kończąc studia bez uzyskania stopnia naukowego, mimo że tytułował się doktorem praw. W latach 1843–1845 był drugim dyrektorem Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, a następnie zajmował się sprawami emerytur dla pracowników Teatru Lwowskiego. W latach 1842–1850 był członkiem Wydziału Stałego Stanów Galicyjskich, a od 1855 roku pełnił funkcję radcy Namiestnictwa we Lwowie. W 1873 roku został członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie.
Odznaczenia i Osiągnięcia
Stadnicki był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Żelaznej Korony w 1854 roku. Nie założył rodziny i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie, obok swojego brata.
Zainteresowania Naukowe
Jego badania koncentrowały się na historii średniowiecznej Litwy i Rusi, heraldyce oraz genealogii. Do ważniejszych prac Stadnickiego należą:
- Piasty (1842) – analiza organizacji Kościoła katolickiego w Polsce.
- Synowie Gedymina (1849-1853) – historia polityczna XIV-wiecznej Litwy.
- O pierwszych zaborach Waregów na ziemi Lachów (1842-1844).
- Rodowody domu Stadnickich (1857-1861).
- Bracia Władysława Jagiełły (1867).
- Olgierd i Kiejstut (1870).
- Koryjat Gedyminowicz i Koryjatowicze (1877).
- Przyczynek do heraldyki polskiej w średnich wiekach (1879).
- O tronie elekcyjnym domu Jagiellonów w Polsce (1880).
- O początkach arcybiskupstwa i biskupstw katolickich na Rusi halickiej i Wołyniu (1882).
Podsumowanie
Kazimierz Stadnicki był znaczącą postacią w polskiej historiografii, jego prace miały wpływ na zrozumienie historii Litwy i Rusi oraz roli Kościoła katolickiego w Polsce. Jego dorobek naukowy oraz działalność publiczna pozostają istotnym elementem polskiej kultury i historii.
