Kazimierz Ruszkiewicz
Kazimierz Ruszkiewicz (1836-1925) był polskim duchownym rzymskokatolickim, doktorem teologii, biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej oraz arcybiskupem. Urodził się 6 stycznia 1836 roku w Dzięciołówce, a zmarł 25 marca 1925 roku w Warszawie.
Życiorys
Ruszkiewicz kształcił się w Mariampolu, a następnie w seminarium duchownym w Sejnach. W latach 1854-1858 studiował w Akademii Duchownej Rzymskokatolickiej w Warszawie, uzyskując stopień kandydata nauk teologicznych. Po przyjęciu święceń diakonatu w 1858 roku, został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Macieja Wołonczewskiego. Kontynuował naukę na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z teologii.
Ruszkiewicz rozpoczął pracę jako wikariusz, a po powrocie do Polski w 1865 roku, został wykładowcą teologii moralnej w seminarium w Warszawie. W latach 1867-1883 pełnił funkcję rektora tej instytucji. Od 1883 do śmierci był proboszczem parafii św. Krzyża w Warszawie. Działał także jako oficjał generalny oraz kanonik kapituły warszawskiej.
24 marca 1884 roku został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej. Sakrę biskupią otrzymał 6 lipca 1884 roku w Petersburgu. Po śmierci arcybiskupa Wincentego Teofila Chościak-Popiela, zarządzał archidiecezją jako wikariusz kapitulny. Był delegatem Stolicy Apostolskiej dla ukrytych zgromadzeń zakonnych w Królestwie Polskim. Został skazany za zwalczanie mariawityzmu, jednak kary nie wykonano z powodu wybuchu I wojny światowej. W 1917 roku otrzymał godność arcybiskupa tytularnego Nacolii.
Osiągnięcia i uznanie
Ruszkiewicz był współkonsekratorem wielu biskupów pomocniczych. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego za swoje prace naukowe, w tym publikacje w „Encyklopedii Kościelnej” i „Przeglądzie Katolickim”.
Pochówek
Kazimierz Ruszkiewicz zmarł 25 marca 1925 roku i został pochowany w krypcie kościoła św. Krzyża w Warszawie.
