Kazimierz Morawski
Kazimierz Franciszek Dzierżykraj-Morawski (1852-1925) był polskim filologiem klasycznym, historykiem oraz profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie pełnił także funkcję rektora. Był odznaczony Orderem Orła Białego oraz członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Życiorys
Morawski pochodził z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a następnie studiował na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie, gdzie uzyskał doktorat. Po habilitacji na Uniwersytecie Jagiellońskim, rozpoczął wykłady z latynistyki. W 1887 roku objął I Katedrę Filologii Klasycznej i pełnił różne funkcje akademickie, w tym dziekana i rektora.
Był aktywnym członkiem Akademii Umiejętności, gdzie pełnił m.in. rolę prezesa. Uczestniczył także w pracach komisji naukowych. W 1922 roku był kandydatem na prezydenta RP, lecz przegrał wybory.
Morawski miał dwie żony, z którymi miał troje dzieci. Zmarł w 1925 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
Praca naukowa
Interesował się retoryką rzymską, historią Rzymu, literaturą polsko-łacińską oraz historią Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uznawany był za znawcę retoryki rzymskiej i wpłynął na rozwój polskiej filologii klasycznej. Współpracował z wieloma wybitnymi intelektualistami, w tym z Henrykiem Sienkiewiczem, który korzystał z jego rad przy pisaniu powieści Quo vadis.
Wśród jego kluczowych publikacji znajdują się:
- Historia literatury rzymskiej (1909-1921)
- Historia Uniwersytetu Jagiellońskiego. Średnie wieki i Odrodzenie (1900)
- Andrzej Patrycy Nidecki (1891)
Uczniowie
Morawski był twórcą największej polskiej szkoły filologicznej. Wśród jego uczniów byli m.in. Jan Bystroń, Józef Kallenbach oraz Tadeusz Sinko.
Podsumowanie
Kazimierz Morawski był jedną z kluczowych postaci polskiej filologii klasycznej, a jego prace i wpływ na studentów oraz współczesnych intelektualistów pozostają znaczące dla polskiej kultury akademickiej.
