Kazimierz Kuratowski

Kazimierz Kuratowski (ur. 2 lutego 1896 w Warszawie, zm. 18 czerwca 1980 tamże) był wybitnym polskim matematykiem. Ukończył Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, a następnie studiował matematykę w Glasgow. Po powrocie do Warszawy w 1915 roku, ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim w 1918, a w 1921 uzyskał stopień doktora filozofii. Jego praca doktorska dotyczyła aksjomatycznego ujęcia topologii oraz teorii continuów nieprzywiedlnych.

Kuratowski habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w 1921 roku i wkrótce został profesorem na Politechnice Lwowskiej. Po likwidacji Wydziału Matematyki w Lwowie, wrócił do Warszawy, gdzie kierował III Katedrą Matematyki do 1952 roku. W czasie II wojny światowej wykładał na tajnym uniwersytecie w Warszawie. Po wojnie był zaangażowany w odbudowę życia naukowego w Polsce, m.in. w powołaniu Państwowego Instytutu Matematycznego.

Tematyka badań

Prace Kuratowskiego koncentrowały się głównie na topologii. Wprowadził aksjomatykę domknięć, co przyczyniło się do rozwoju teorii przestrzeni topologicznych. Do jego najważniejszych osiągnięć należy:

Rozwój związków między topologią a teorią funkcji analitycznych.
Twierdzenia z zakresu teorii rozcinania przestrzeni euklidesowych.
Wprowadzenie pojęcia quasihomeomorfizmu.

Jego badania obejmowały również teorię miary oraz teorię zbiorów spójnych. Kuratowski jest autorem Lematu Kuratowskiego-Zorna, który ma istotne zastosowanie w matematyce.