Kazimierz Gołba
Kazimierz Gołba (ur. 28 stycznia 1904, zm. 27 kwietnia 1952) był polskim nauczycielem, pisarzem i poetą. Urodził się w Rzeszowie jako syn Józefa i Jadwigi z Zabawskich. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał doktorat. W 1926 roku osiedlił się w Katowicach, sympatyzując z obozem politycznym Wojciecha Korfantego.
Okres II wojny światowej
W dniu 9 września 1939 roku Gołba został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie. Jego żona, Helena Gołbowa, została poinformowana o jego rzekomej śmierci miesiąc później. Dzięki interwencji duchownego i lekarza udało jej się odebrać zwłoki, które były w tragicznym stanie. Pomimo tego, że został wykreślony z listy żyjących, ukrywał się przez całą wojnę pod zmienionym nazwiskiem, biorąc udział w tajnym nauczaniu.
Twórczość literacka
Po wojnie Gołba napisał kilka książek, w tym popularną powieść młodzieżową Wieża spadochronowa, opowiadającą o obronie wieży szkoleniowej w Katowicach w 1939 roku. Publikował w katolickich tygodnikach, takich jak „Niedziela” i „Gość Niedzielny”. W 1947 roku był kierownikiem literackim Teatru Miejskiego w Sosnowcu. Tworzył również poezję.
Wybrane dzieła
- Salwa nad brukiem (1930) – tomik poezji
- W cieniu wielkiej legendy (1932) – powieść historyczna
- Rekruci (1935)
- Młodzieżowcy (1938) – powieść
- Dusze w maskach (1939) – powieść satyryczna
- Lompa (1945) – dramat wystawiony w 1947
- Wieża spadochronowa: Harcerze śląscy we wrześniu 1939 (1947) – powieść
- Obrazki śląskie (1954) – zbiór opowiadań
