Kasyda – Poemat Celowy w Literaturze Arabskiej
Kasyda, znana jako poemat celowy, to klasyczna forma poezji arabskiej. Charakteryzuje się brakiem podziału na strofy oraz składa się z dwudzielnych wersów, zwanych bajtami. Kasyda jest monorytmiczna i monorymiczna, co oznacza, że wszystkie wersy mają tę samą rymującą się końcówkę. Forma ta powstała w przedmuzułmańskiej Arabii, początkowo była przekazywana ustnie, a z czasem zaczęto ją zapisywać. Rozwój literatury arabskiej sprawił, że termin „kasyda” zaczął obejmować różne rodzaje wierszy. Mimo że jest popularna w świecie arabskim, jej specyfika, związana z normami języka arabskiego, ogranicza jej popularność poza tym obszarem.
Struktura Kasydy
Kasyda składa się z określonych części:
- nasib – wstęp liryczny, znany jako „opłakiwanie obozowiska”; opisuje ślady obozowiska widziane przez poetę podczas podróży.
- wasf – opis, najczęściej związany z wielbłądem, koniem, sokołem lub piękną kobietą.
- kasd – cel, który może przybierać różne formy, takie jak panegiryczna (pochwała), autopanegiryczna (pochwała własnego plemienia) lub refleksyjna (żałobna).
- hikma – podsumowanie, zawierające mądrość lub morał.
Bibliografia
- Paweł Siwiec, Rytm staroarabskiej kasydy. Kraków 2005.
Kasyda pozostaje istotnym elementem literatury arabskiej, łącząc tradycję z różnorodnymi tematami i formami wyrazu.
