Kartaczownica Gatlinga
Kartaczownica Gatlinga to jeden z pierwszych modeli karabinów maszynowych, wprowadzona w 1861 roku przez Richarda Gatlinga. Opatentowana w 1862 roku, wypierała wcześniejsze konstrukcje, takie jak kartaczownica Agera. Choć zapewniała dużą szybkostrzelność i łatwość w ładowaniu, technicznie nie była karabinem maszynowym, ponieważ wymagała ręcznego prowadzenia ognia.
Powstanie
Pomysł na broń wielolufową sięga XVIII wieku. W tamtych czasach planowano umieszczenie kilku luf obok siebie, co miało umożliwić nieprzerwany ogień. Ostateczne wprowadzenie takiego rozwiązania stało się możliwe dopiero w drugiej połowie XIX wieku, dzięki rozwojowi technologii i pojawieniu się nabojów zespolonych z metalową łuską. Gatling opracował system odpalania ładunków z poszczególnych luf, co pozwoliło osiągnąć teoretyczną szybkostrzelność wynoszącą 1200 strzałów na minutę, a praktycznie do 200 strzałów na minutę.
Rozwój pomysłu
W latach 50. XX wieku koncepcja broni wielolufowej powróciła, znajdując zastosowanie w szybkostrzelnych działkach, karabinach lotniczych oraz systemach antyrakietowych na okrętach wojennych. Nowoczesne rozwiązania, takie jak elektryczny napęd zespołu luf, pozwoliły na osiągnięcie szybkostrzelności 6000 strzałów na minutę w sześciolufowym działku M61 Vulcan kal. 20 mm, które jest nadal używane przez United States Air Force. W 1875 roku rosyjski konstruktor Władimir Baranowski, pochodzenia polskiego, zaprezentował nowy model kartaczownicy Gatlinga, zwiększając jej szybkostrzelność.
