Karta dziurkowana
Karta dziurkowana, znana również jako karta perforowana, to nośnik danych wykorzystywany w maszynach do automatycznego przetwarzania informacji. Była powszechnie stosowana do programowania komputerów od ich powstania aż do lat 80. XX wieku, a w późniejszym okresie w połączeniu z papierową taśmą dziurkowaną.
Historia
Wynalazcą kart dziurkowanych jest Joseph Jacquard, który zastosował je w maszynie żakardowej do sterowania nićmi tkaniny. W 1832 roku rosyjski wynalazca Siemion Korsakow zaproponował ideę tablic perforowanych. Herman Hollerith opatentował własny format karty dziurkowanej w 1887 roku, wykorzystując ją podczas spisu ludności USA w 1890 roku. System kodowania oparty na tych kartach polegał na wycinaniu otworów, co umożliwiało segregację i zliczanie danych.
W 1928 roku karty i maszyny stały się ogólnego przeznaczenia, co zapoczątkowało ich standaryzację. Ustalono rozmiar kart na 7⅜ na 3¼ cala, a najpopularniejszy format wprowadzony przez IBM miał 80 kolumn z prostokątnymi otworami.
Zasady działania
Karty były używane do kodowania informacji w sposób następujący:
- Pozycje na karcie były albo przedziurkowane, albo nienaruszone.
- Każda pozycja reprezentowała pojedynczy bit informacji.
- W każdej kolumnie znajdowało się 12 pozycji.
- W formacie IBM kolumn było 80, co umożliwiało zakodowanie 80 znaków.
Dziurki służyły do kodowania cyfr, liter oraz znaków specjalnych. Proces tworzenia kart obejmował użycie dziurkarki oraz sprawdzarki, a następnie karty były wprowadzane do czytnika. W celu uniknięcia błędów, karty miały obcięty narożnik, co ułatwiało ich prawidłowe umieszczanie.
Fakty dotyczące kart perforowanych
System kart dziurkowanych przestał być powszechnie używany w latach 80. XX wieku, chociaż jego zastosowanie było sporadycznie kontynuowane. Znany przypadek związany z kartami perforowanymi miał miejsce podczas amerykańskich wyborów prezydenckich w 2000 roku, gdzie problemy z systemem kodowania doprowadziły do skandalu i ręcznego sprawdzania kart w stanie Floryda.
