SKS – Samopowtarzalny Karabinek Simonowa
SKS (ros. СКС, Cамозарядный Kарабин Симонова) to radziecki karabinek samopowtarzalny, zasilany nabojem pośrednim 7,62 × 39 mm wz. 43, stworzony pod koniec II wojny światowej.
Historia
W 1943 roku do radzieckich laboratoriów badawczych trafiły egzemplarze niemieckiej broni z amunicją pośrednią, co zainspirowało do dalszych prac nad radzieckim nabojem pośrednim, który został ukończony w 1944 roku. Rozpisano konkurs na konstrukcję karabinku strzelającego nowym nabojem, a do produkcji wybrano karabinek Simonowa.
Karabinki SKS były produkowane w ZSRR przez kilka lat, aż do wprowadzenia karabinka automatycznego AK. Wyprodukowano je także w Jugosławii, NRD i Chinach, gdzie powstały wersje automatyczne. Po II wojnie światowej karabinek był używany m.in. podczas wojen koreańskiej i wietnamskiej.
Użycie w Polsce
Ludowe Wojsko Polskie zakupiło niewielką liczbę karabinków SKS, używanych jako broń paradna przez różne jednostki, w tym Batalion Reprezentacyjny Wojska Polskiego oraz pododdziały reprezentacyjne Policji i Straży Granicznej. Zostały one zastąpione przez karabinki systemu MSBS.
W wersji reprezentacyjnej SKS modyfikowano kolbę na sklejkę brzozową, dodawano metalową stopkę oraz zmieniano bagnet na bardziej estetyczny.
Konstrukcja
SKS jest karabinkiem samopowtarzalnym, działającym na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w ściance lufy. Zamek jest ryglowany przez przekoszenie tylnej części w dół, a mechanizm spustowo-uderzeniowy ma typ kurkowy. Zasilanie odbywa się z dwurzędowego magazynka o pojemności 10 nabojów, co stanowi jedną z głównych wad tej broni. Wersja chińska Typ 63 rozwiązała ten problem, wprowadzając magazynki wymienne. Karabinek jest wyposażony w płaski, składany bagnet oraz celownik krzywkowy z nastawami do 1000 m.
