Karabin SWT
SWT (ros. Самозарядная винтовка Токарева) to radziecki karabin samopowtarzalny zaprojektowany przez Fiodora Tokariewa w latach 30. i 40. XX wieku. Służył głównie podczas wojny radziecko-fińskiej oraz w czasie II wojny światowej.
Historia
W 1938 roku ZSRR ogłosił konkurs na nowy karabin samopowtarzalny, aby zastąpić karabiny powtarzalne Mosin wz. 1891/30 oraz nieefektywny karabin automatyczny AWS. Fiodor Tokariew wygrał konkurs i jego karabin został przyjęty do uzbrojenia w tym samym roku. W 1939 roku rozpoczęto produkcję modelu SWT-38, który został przetestowany w warunkach bojowych podczas wojny zimowej. W 1940 roku wprowadzono zmodernizowaną wersję SWT-40.
Plany Armii Czerwonej zakładały przezbrojenie drużyn strzeleckich w karabiny samopowtarzalne, co doprowadziło do wyprodukowania ponad miliona sztuk do końca 1941 roku. SWT były również cenione przez Niemców, a snajperka Ludmiła Pawliczenko pozytywnie oceniła karabin snajperski SWT-40. Produkcja wersji wyborowej zakończyła się w 1942 roku, a całkowita produkcja SWT zamknęła się w 1945 roku po rozpoczęciu wytwarzania karabinka SKS. Szacuje się, że wyprodukowano od 1,6 do 2 milionów sztuk.
Opis techniczny
Karabin SWT-40 działa na zasadzie odprowadzania gazów prochowych z tłokiem gazowym o długim skoku. Posiada zamek ryglowany przez przekoszenie oraz strzela z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym. Zasilanie odbywa się za pomocą pudełkowych magazynków o pojemności 10 naboi, które można ładować bez odłączania od broni, korzystając z pięcionabojowych łódek od karabinu Mosin. Przyrządy celownicze obejmują muszkę oraz celownik krzywkowy.
Dane techniczne
- Długość: 1226 mm
- Długość lufy: 635 mm
- Masa: 3,9 kg (bez magazynka), 4,51 kg (załadowany)
- Prędkość początkowa: 840 m/s
- Szybkostrzelność praktyczna: około 25 strzałów na minutę
- Zasięg maksymalny: 1500 m
