Karabin Schmidt-Rubin
Karabin Schmidt-Rubin to szwajcarski karabin powtarzalny, który był podstawowym uzbrojeniem armii szwajcarskiej w latach 1889–1959.
Historia
Opracowany w 1889 roku przez pułkownika Rudolfa Schmidta, karabin M1889 był dostosowany do naboju 7,5 x 53,5 mm, stworzonego przez pułkownika Eduarda Rubina. Zastąpił on wcześniejsze modele, takie jak karabiny Vetterli. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1891 roku w Eidgenoessische Waffenfabrik w Bernie. Ostateczna produkcja Schmidt-Rubin zakończyła się w 1959 roku, kiedy to wprowadzono nowoczesny karabin automatyczny SG 510.
Wersje karabinu Schmidt-Rubin
- Infanteriegewehr Modell 1889 – podstawowa wersja, produkowana w latach 1891–1897 (212 000 sztuk).
- Infanteriegewehr Modell 1889/96 – zmodernizowana wersja, produkowana w latach 1897–1912 (127 000 sztuk).
- Kadettengewehr Modell 1897 – wersja dla kadetów, produkowana w latach 1898–1927 (7 900 sztuk).
- Kurzes Schweizer Gewehr Modell 1889/1900 – karabinek, produkowany w latach 1901–1911 (18 750 sztuk).
- Karabiner Modell 1905 – karabinek kawaleryjski, produkowany w latach 1906–1911 (7 900 sztuk).
- Infanteriegewehr Modell 1911 (G11) – produkowany w latach 1914–1933 (184 200 sztuk).
- Karabiner Modell 1911 (K11) – produkowany w latach 1913–1915 (133 000 sztuk).
Późniejsze karabiny i karabinki
- Karabiner Modell 1931 (K31) – produkowany w latach 1933–1958 (582 230 sztuk), zaprojektowany przez pułkownika Adolfa Furrera.
- ZF-Karabiner Modell 1931/42 i 1931/43 – karabin strzelca wyborowego, produkowany w latach 1944–1946 (2 240 sztuk).
- ZF-Karabiner Modell 1955 – produkowany w latach 1957–1959 (4 150 sztuk).
Opis techniczny
Karabin Schmidt-Rubin jest bronią powtarzalną z lufą o trzech bruzdach prawoskrętnych. Posiada dwutaktowy zamek, który jest ryglowany symetrycznie. Zasilanie odbywa się z magazynka o pojemności 12 nabojów, który można ładować bez demontażu. Celownik to muszka stała, a do broni można stosować bagnet.
