Karabin przeciwpancerny M1918
Karabin przeciwpancerny M1918, znany również jako Mauser Tank-Gewehr M1918, był niemiecką bronią opracowaną w czasie I wojny światowej w odpowiedzi na pojawienie się czołgów na froncie zachodnim.
Historia
W obliczu nowego zagrożenia, jakim były czołgi, Niemcy podjęli prace nad bronią zdolną do ich zwalczania. Prace rozpoczęto na początku 1918 roku w zakładach Mausera w Oberndorfie. Projekt oparto na karabinie Mauser Gewehr 98. W lutym 1918 roku stworzono prototyp, a w maju rozpoczęto seryjną produkcję, nadając broni nazwę Mauser Tank-Gewehr M1918. Produkcja zakończyła się w listopadzie 1918 roku po rozejmie w Compiègne.
Konstrukcja
Karabin M1918 był jednostrzałowy i wymagał użycia podpórki do strzelania. Do jego obsługi używano nabojów 13,25 × 92 mm z pociskiem przeciwpancernym. Pocisk o masie 51,5 g, z odległości 100 m, mógł przebić stalową tarczę o grubości 25 mm. Z odległości 500 m przebijał tarczę 20 mm, a z 1000 m – 15 mm.
Konstrukcja karabinu miała kilka istotnych wad, takich jak:
- silny odrzut
- mała manewrowość
- niewielka szybkostrzelność
Niepoprawne oparcie broni stwarzało ryzyko kontuzji, co sprawiło, że zyskał on przydomek „łamacz obojczyków”. Mimo to, zamówiono 30 000 egzemplarzy M1918.
Bibliografia
- Thomas Anderson. Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. Tom I: 1939-1942. Wydawnictwo RM 2023, ISBN 978-83-8151-551-1.
