Lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37 (znany jako „Szczeniak”) to polski lotniczy karabin maszynowy, przeznaczony do montażu na stanowiskach ruchomych.
Historia
Prace nad wz. 37 rozpoczął w 1935 roku inż. Wawrzyniec Lewandowski w Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie. Broń była rozwinięciem rkm-u Browning wz. 28, produkowanego od 1930 roku, przystosowanym do nowych zadań lotniczych.
Kluczowe zmiany w konstrukcji obejmowały:
- Znaczną przebudowę rkm-u wz. 28, co umożliwiło zwiększenie szybkostrzelności z 20-nabojowego magazynka Browninga.
- Wprowadzenie 91-nabojowego magazynka talerzowego, mocowanego na wierzchu komory zamkowej.
- Przeniesienie mechanizmu powrotnego z kolby do wnętrza suwadła.
W 1937 roku broń została przyjęta do uzbrojenia jako lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37. Dzięki mniejszej masie (o 40% od Vickersa F) zyskała popularność i nazywana była „szczeniakiem”. Do września 1939 roku zainstalowano 339 karabinów wz. 37 na samolotach LWS-3 Mewa oraz PZL.37 Łoś.
Opis konstrukcji
Lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37 był bronią samoczynną, z zasadą działania opartą na pobraniu gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Charakteryzował się:
- Ryglowaniem ryglem wahliwym.
- Strzelaniem tylko seriami z zamka otwartego.
- Zasilaniem z magazynków talerzowych o pojemności 91 naboi.
- Ciągłą, ciężką lufą niewymienną.
- Mechanicznymi, lotniczymi przyrządami celowniczymi FK wz. 38.
Bibliografia
* Leszek Erenfeicht, Karabin maszynowy wz.28, Strzał 5/03.
Kategoria: Lotnicze karabiny maszynowe
Kategoria: Polskie karabiny maszynowe
