SJ-57 – Polski Ręczny Karabin Maszynowy
SJ-57 to polski ręczny karabin maszynowy, który został skonstruowany w latach 50. XX wieku. Prace nad nim rozpoczęto na Politechnice Warszawskiej pod kierunkiem doc. inż. Bolesława Jurka.
Historia i Rozwój
W połowie lat 50. zespół konstrukcyjny stworzył pistolet maszynowy SJ-56, oparty na przedwojennym nkm-ie FK wz. 38. Choć SJ-56 nie był produkowany seryjnie, wyniki jego testów posłużyły do dalszego rozwoju broni. Na podstawie tych doświadczeń powstał karabin maszynowy kal. 7,62 × 39 mm wz. 43. Rysunki konstrukcyjne SJ-57 datowane są na 5 października 1957 roku. Chociaż w dokumentacji określano go jako lekki karabin maszynowy, był to typowy ręczny karabin maszynowy.
Karabin był zasilany z magazynków używanych w karabinie AK, co miało na celu zapewnienie spójności w zasilaniu broni w drużynie piechoty. Prototyp SJ-57 powstał na przełomie 1957 i 1958 roku, jednak prace nad nim zakończono po rozpoczęciu produkcji licencyjnej radzieckiego rkm-u RPD. W efekcie SJ-57 nie wszedł do seryjnej produkcji.
Opis Konstrukcji
SJ-57 był bronią samoczynno-samopowtarzalną, działającą na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Posiadał zamek ryglowany przez rygiel poruszający się w pionie oraz mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Zasilanie odbywało się z wymiennych magazynków dwurzędowych, które były przyłączane od spodu broni. Przyrządy celownicze składały się z muszki oraz regulowanego celownika krzywiznowego o nastawach od 100 do 800 metrów.
Podsumowanie
Pomimo innowacyjnych rozwiązań, SJ-57 nie doczekał się produkcji seryjnej, a jego rozwój zakończył się na etapie prototypu. Jego historia ilustruje wysiłki polskiej myśli technicznej w okresie powojennym.
