Browning M1919
Browning M1919 to amerykański karabin maszynowy, występujący w dwóch wersjach: ciężkiej (M1919A4) i lekkiej (M1919A6).
Historia konstrukcji
Prace nad Browningiem M1919 rozpoczął John Moses Browning w 1916 roku. Prototyp ukończono na początku 1917, a karabin przyjęto do uzbrojenia jako Browning M1917. Był to typowy ciężki karabin maszynowy tamtych czasów, chłodzony wodą i strzelający z podstawy trójnożnej. Mimo produkcji niemal 60 tysięcy egzemplarzy przed końcem I wojny światowej, niewielka ich liczba miała istotny wpływ na walki.
W okresie międzywojennym M1917 posłużył jako wzór dla polskiego ckm wzór 30. Po wojnie Browning przystosował karabin dla lotnictwa, co doprowadziło do powstania M1919, który miał lufę chłodzoną powietrzem. Na początku produkowano go w niewielkich ilościach, zaspokajając głównie potrzeby eksportowe.
M1919A4 stał się podstawowym ciężkim karabinem maszynowym armii amerykańskiej, używanym zarówno przez piechotę, jak i montowanym na pojazdach wojskowych. W 1943 roku zaczął zastępować starszy model M1917A1. Wprowadzona wersja M1919A6, mimo że była lżejsza i bardziej poręczna, nie zdobyła dużego uznania.
M1919 był cenioną bronią, ale w trakcie II wojny światowej postanowiono wprowadzić nowocześniejsze konstrukcje. Mimo to, był używany podczas wojny koreańskiej, a jego ostatnie zastosowanie miało miejsce w czołgach do lat 80. XX wieku.
Wersje
- M1919
- M1919A1
- M1919A2
- M1919A3
- M1919A4
- M1919A4E1
- M1919A5
- M1919A6
Opis konstrukcji
M1919A4 to ciężki karabin maszynowy o zasadzie działania opartej na krótkim odrzucie lufy. Strzelał wyłącznie ogniem ciągłym, zasilany taśmowo. Posiadał ciężką, chłodzoną powietrzem lufę, która była niewymienna. Broń strzelała z podstawy trójnożnej, co zapewniało stabilność podczas użytkowania.
