Automatgevär m/42 (Ag m/42)
Automatgevär m/42, znany również jako Ag m/42, to szwedzki karabin samopowtarzalny, który odegrał istotną rolę w modernizacji armii szwedzkiej na początku lat czterdziestych XX wieku.
Historia konstrukcji
W latach 30. XX wieku armia szwedzka rozpoczęła proces modernizacji, który przyspieszył po wybuchu II wojny światowej. Zdecydowano się na zastąpienie tradycyjnych karabinów m/96 nowoczesnymi karabinami samopowtarzalnymi.
Karabin Ag m/42 został zaprojektowany w 1941 roku przez Erika Eklunda, a jego produkcja rozpoczęła się w 1942 roku w zakładach C.J. Ljungmans Verstader AB. Był to pierwszy karabin działający na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, z bezpośrednim doprowadzeniem ich do suwadła.
W 1953 roku wprowadzono modyfikację, znaną jako m/42B, która posiadała odbijacz zapobiegający wyrzucaniu łusek w stronę strzelającego. Produkcję Ag m/42 zakończono wczesnych latach 50., a dokumentację techniczną sprzedano do Egiptu, gdzie karabin był produkowany jako Hakim. Ostatecznie, Ag m/42 został zastąpiony przez karabin automatyczny Ak4, licencyjną wersję G3.
Opis konstrukcji
Karabin Ag m/42 był samopowtarzalną bronią indywidualną. Jego działanie opierało się na energii gazów prochowych, które były odprowadzane przez boczny otwór lufy, co eliminuje potrzebę tłoka gazowego. Zamek był ryglowany przez przekoszenie, a mechanizm spustowy umożliwiał jedynie ogień pojedynczy.
Karabin zasilany był z magazynków o pojemności 10 naboi, z możliwością doładowywania. Przyrządy celownicze obejmowały muszkę w osłonie pierścieniowej oraz celownik regulowany na odległości od 100 do 700 m. Bezpiecznik znajdował się z tyłu komory zamkowej, a pod lufą umieszczona była podstawa dla bagnetu nożowego.
