„`html
Karabin Fiodorowa
Karabin Fiodorowa (ros. Aвтомат Фёдорова) to rosyjski karabin automatyczny, zaprojektowany przez Władimira Fiodorowa podczas I wojny światowej. Był udoskonaloną wersją karabinu wz. 1912, który był krótko produkowany i testowany w warunkach bojowych.
Historia
Podstawową zmianą w karabinie Fiodorowa była nowa amunicja. Zamiast naboju 6,5 mm, zastosowano japoński nabój 6,5 x 50 mm SR Arisaka, który był szeroko dostępny w czasie wojny. Po rewolucji październikowej Fiodorow planował stworzenie systemu broni, w skład którego miały wchodzić różne typy karabinów oraz karabinów maszynowych strzelających tą samą amunicją.
Karabin został przyjęty do uzbrojenia armii carskiej i używany w ograniczonym zakresie podczas I wojny światowej. Produkcję zakończono w 1925 roku, a wkrótce potem wycofano go z uzbrojenia z powodu nietypowej amunicji. Jednak w czasie wojny zimowej (1939-1940) zmagazynowane karabiny znów trafiły do żołnierzy Armii Czerwonej z powodu niedoboru pistoletów maszynowych.
W latach 40. XX wieku część karabinów Fiodorowa została przekazana chińskim komunistom walczącym z Japończykami.
Opis konstrukcji
Karabin Fiodorowa był bronią samoczynno-samopowtarzalną, działającą na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Ryglowanie zamka odbywało się za pomocą rygli wahliwych. Mechanizm spustowy kurkowy pozwalał na strzelanie ogniem pojedynczym lub ciągłym. Zasilanie odbywało się z wymiennych magazynków łukowych o pojemności 25 naboi. Karabin wyposażono w otwarte przyrządy celownicze z muszką i celownikiem krzywkowym.
Specyfikacja techniczna
- Rodzaj: Karabin automatyczny
- Produkcja: 1916–1925
- Kaliber: 6,5 mm
- Nabój: 6,5 × 50 mm SR
- Długość: 1045 mm
- Długość lufy: 520 mm
- Masa: 4,4 kg (bez magazynka)
- Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min
Podsumowanie
Karabin Fiodorowa, mimo krótkotrwałej produkcji i ograniczonego użycia, jest ważnym elementem historii rosyjskiej broni strzeleckiej. Jego unikalna konstrukcja i zastosowanie japońskiej amunicji odzwierciedlają innowacyjność i potrzeby armii w trudnych czasach I wojny światowej.
Bibliografia
- Zygmunt Czarnotta, Zbigniew Muszyński, Wojna zimowa, Wydawnictwo Altair 1994
- Szczepan Twardoch, Muzeum Wojska w Pekinie, Strzał 11/2004
„`
