Karabin Enfield-Snider
Enfield-Snider to brytyjski odtylcowy karabin jednostrzałowy, który był pierwszym przepisowym karabinem odtylcowym w armii brytyjskiej.
Historia
W 1864 roku w Wielkiej Brytanii powołano komisję, której celem było przeanalizowanie doświadczeń z wojny secesyjnej. Ustalono, że armia brytyjska powinna przestawić się na karabiny odtylcowe. Ogłoszono konkurs na nowy karabin, a jego konstruktorzy musieli spełnić dwa warunki: koszty przebudowy nie mogły przekroczyć 1 funta, a celność musiała pozostać na odpowiednim poziomie.
Po sześciu miesiącach testów tylko karabin Jacoba Snidera z amunicją zespoloną okazał się skuteczny, podczas gdy inne konstrukcje były gorsze. Snider zaproponował modyfikację polegającą na skróceniu lufy o 63,5 mm oraz zastosowaniu nowej komory zamkowej. Po uzyskaniu patentu na swój zamek, Snider przystąpił do kolejnych prób, które potwierdziły wyższość jego konstrukcji nad karabinami odprzodowymi.
Karabin Snidera został przyjęty do uzbrojenia 18 września 1866 roku. W ciągu roku przebudowano 136 000 karabinów oraz wyprodukowano około 11 milionów naboi. Z powodu braku odpowiednich karabinów do modernizacji, w 1868 roku rozpoczęto produkcję nowych modeli Enfield-Snider, które były używane do 1871 roku, kiedy to wprowadzono karabin Martini-Henry.
Karabiny Enfield-Snider były używane w pierwszych starciach bojowych w Abisynii w 1868 roku oraz podczas kampanii przeciwko Królestwu Ashanti w latach 1873-1874. Zostały później wycofane, ale używane były przez armię indyjską aż do 1893 roku, a także przez Królewską Irlandzką Policję na przełomie XIX i XX wieku.
Opis
Karabin Snider-Enfield Mk III był jednostrzałowy z zamkiem obrotowym, stalową, gwintowaną lufą oraz drewnianym łożem i kolbą. Wyposażony był w mechaniczne przyrządy celownicze z celownikiem schodkowo-ramkowym.
Bibliografia
- Ilustrowana Encyklopedia, Broń strzelecka XIX wieku, ESPADON 1995
