Kanon Krajoznawczy Polski
Kanon Krajoznawczy Polski to zestaw najciekawszych obiektów krajoznawczych w Polsce, opracowany przez Komisję Krajoznawczą Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. W skład kanonu wchodzą obiekty z poszczególnych regionów kraju.
Historia
Pierwsza wersja Kanonu została opublikowana 26 lutego 1993 roku podczas XIII Walnego Zjazdu PTTK w Poznaniu. Została ona uzupełniana i modyfikowana w latach 1997, 1999, 2004 oraz 2013. W 2000 roku ukazało się pierwsze wydanie książkowe Kanonu, które zawierało wykaz obiektów oraz ich opisy. Drugie wydanie, poprawione i uzupełnione, miało miejsce w 2005 roku.
Obiekty krajoznawcze
Granice regionów krajoznawczych odpowiadają granicom szesnastu województw z 2000 roku. Kanon zawiera:
- Najciekawsze miasta, takie jak Gdańsk, Kraków, Lublin, Poznań, Przemyśl, Sandomierz, Szczecin, Toruń, Warszawa, Wrocław.
- Zabytki i muzea.
- Inne obiekty, w tym jaskinie, ogrody, rezerwaty oraz miejsca o znaczeniu historycznym.
- Wszytkie parki narodowe oraz obiekty wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Znaczenie
Obiekty wymienione w Kanonie są kluczowe dla zdobywania Odznaki Krajoznawczej Polski (OKP). Osoby, które odwiedzą wszystkie obiekty z kanonu, mogą otrzymać OKP w stopniu złotym z szafirem.
Podsumowanie
Kanon Krajoznawczy Polski jest istotnym dokumentem dla turystów i miłośników krajoznawstwa, promującym najciekawsze miejsca w kraju oraz zachęcającym do ich odkrywania.
