Kanon D-dur
Kanon D-dur, znany również jako Kanon Pachelbela, to utwór skomponowany przez Johanna Pachelbela około 1680 roku, w okresie baroku. Oryginalnie napisany na troje skrzypiec i basso continuo, zyskał popularność dzięki różnorodnym aranżacjom. Chociaż pierwotnie wykonywany był razem z gigue, z czasem gigue ta została porzucona na rzecz samego kanonu.
Struktura
Kanon oparty jest na prostej imitacji kanonicznej, gdzie głosy kolejno się włączają i naśladują siebie nawzajem. Oparty jest na ostinatowym basie, który powtarza się 28 razy, korzystając ze schematu I-V-vi-iii-IV-I-IV-V, popularnego w baroku. Taki układ harmoniczny był wykorzystywany w wielu utworach tego okresu, w tym przez Haendla i Mozarta.
Wykonawstwo
Utwór powinien być wykonywany w wolnym lub umiarkowanym tempie, co kontrastuje z szybką gigue. Taka konstrukcja była charakterystyczna dla barokowych i klasycznych form muzycznych.
Odniesienia w kulturze popularnej
Kanon Pachelbela znalazł swoje miejsce w wielu filmach i utworach muzycznych, w tym:
- Kanon (2006)
- Ojciec panny młodej (1991)
- Reno 911!: Miami (2007)
- Wersje muzyczne, m.in. „Let It Be” – The Beatles, „Don’t Look Back in Anger” – Oasis, „Memories” – Maroon 5
Popularność kanonu potwierdzają również jego obecności w reklamach oraz wśród najczęściej oglądanych filmów na YouTube.
Przypisy i bibliografia
Wszystkie szczegóły dotyczące kanonu oraz jego historii można znaleźć w publikacji Jean M. Perreaulta, „The Thematic Catalogue of the Musical Works of Johann Pachelbel”.
Linki zewnętrzne
Więcej informacji i wykonań kanonu można znaleźć na platformach internetowych, takich jak YouTube.
