„`html
Kanianka lnowa (Cuscuta epilinum)
Kanianka lnowa, znana również jako Cuscuta epilinum, to jednoroczna roślina pasożytnicza z rodziny powojowatych (Convolvulaceae). Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego i w Polsce uznawana jest za archeofit. Dawniej była powszechnie spotykana w uprawach lnu, obecnie jednak jest u nas rośliną wymarłą.
Morfologia
- Łodyga: Jedna lub rozgałęziona, nitkowata (0,5 – 0,8 mm grubości), osiągająca do 1 m długości, w kolorze zielonożółtym lub różowym.
- Kwiaty: Drobne, zielonożółte, zebrane w kuliste kłębiki o średnicy 10-15 mm. Korona ma rurkę rozdętą, z zaostrzonymi ząbkami.
- Owoce: Kuliste torebki z okrągłymi nasionami, które mogą zachować zdolność kiełkowania przez 13 lat.
Biologia
Kanianka lnowa jest rośliną trującą. Po wykiełkowaniu z nasion powstaje nitkowata siewka, która tworzy korzeń do pobierania wody i soli mineralnych. Pęd rośnie szybko, nawet do 2,5 cm na dobę, i wytwarza strefę haustorialną, nie przeprowadzając fotosyntezy. Przy braku rośliny żywicielskiej siewki mogą żyć do 20 dni, po czym obumierają. Po napotkaniu rośliny żywicielskiej, kanianka zapuszcza ssawki, całkowicie przechodząc w tryb pasożytniczy.
Ekologia
Kanianka lnowa występuje jako chwast w uprawach lnu. Nasiona są roznoszone przez owady oraz wodę. Jest charakterystyczna dla związku Lolio-Linion i zespołu Spergulo-Lolietum remoti. Gatunek ten został również introdukowany do Ameryki Północnej, gdzie uznawany jest za szkodliwy chwast.
Zagrożenia
Roślina ta figuruje na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków wymarłych, a w 2016 roku otrzymała kategorię RE (wymarły na obszarze Polski). W Polskiej czerwonej księdze roślin jest klasyfikowana jako EX.
Bibliografia
- Kategoria: Powojowate
- Kategoria: Rośliny pasożytnicze
„`
