Charakterystyka kangura olbrzymiego
Kangur olbrzymi, znany jako Macropus giganteus, to gatunek ssaka, który wykazuje znaczne różnice w rozmiarze między samicami a samcami. Długość ciała samic wynosi od 95,8 do 185,7 cm, natomiast samców od 97,2 do 230,2 cm. Długość ogona samic oscyluje między 44,6 a 84,2 cm, a samców od 43 do 109 cm. Masa ciała samic waha się od 17 do 42 kg, podczas gdy samców od 19 do 90 kg.
Życie w stadach i zachowania społeczne
Kangury olbrzymie często tworzą grupy, które mogą pasć się razem. Po wyczerpaniu się pokarmu stado dzieli się na mniejsze grupki w poszukiwaniu jedzenia. Samce są agresywne w ustalaniu hierarchii w stadzie. Dominujący samiec ma pierwszeństwo w kryciu samicy w okresie rui. Komunikacja między samicą a młodym kangurem odbywa się za pomocą dźwięków, przypominających gdakanie.
Reprodukcja i opieka nad młodymi
Po narodzinach młody kangur spędza około 9 miesięcy, żywiąc się mlekiem matki. Skład mleka zmienia się w zależności od etapu rozwoju młodego osobnika. Matka komunikuje się z młodym, co jest kluczowe dla jego rozwoju.
Wiek i liczebność populacji
Kangury olbrzymie żyją średnio od 7 do 10 lat w naturalnym środowisku, a w niewoli mogą dożyć nawet 20 lat. Aktualna populacja dzikich kangurów szacowana jest na blisko 2 miliony osobników, a ich wpływ na gospodarkę człowieka jest minimalny. W przeszłości liczebność kangurów spadła, szczególnie w latach 80. i 90. XX wieku, jednak obecnie tendencja ta została zahamowana.
Ochrona i zagrożenia
Kangur olbrzymi ma niewielu naturalnych wrogów i był obiektem polowań zarówno Aborygenów, jak i europejskich osadników. Współcześnie jest chroniony przepisami prawa australijskiego, a jego wykorzystanie w przemyśle jest ściśle kontrolowane.
Podgatunki i ich status
Na Tasmanii występuje odizolowana populacja kangura olbrzymiego, uznawana za podgatunek Macropus giganteus tasmaniensis, która jest klasyfikowana jako NT (bliski zagrożenia). W wyniku rozwoju rolnictwa i nielegalnych polowań obszar występowania tej podgrupy znacząco się zmniejszył, co prowadzi do utraty 90% jej pierwotnych siedlisk.
