Kamień milowy w Imperium Rzymskim
Kamień milowy to znak kamienny, który służył do oznaczania dróg w czasach Imperium Rzymskiego. Rzymianie umieszczali je na poboczu co rzymską milę (około 1478,5 metra). Co pięć mil umieszczano tzw. kamień kurierski (lapides tabulari), który miał ułatwiać orientację podczas szybkiego podróżowania.
Kamienie milowe miały walcowaty kształt, często z prostokątną bazą. Wyryta na nich odległość odnosiła się do początku drogi, zazwyczaj Rzymu lub stolicy prowincji. W przypadku dróg przebiegających przez kilka prowincji, podawano dodatkowe odległości do ważniejszych miast. Na przykład w Galii odległość liczono od Lugdunum (Lyon), w Azji od Efezu, a w Afryce od Kartaginy.
Na niektórych kamieniach znajdowały się inskrypcje dotyczące budowniczych, cesarzy, namiestników prowincji oraz ważnych wydarzeń. Do dziś zachowało się około 4000 rzymskich kamieni milowych, w tym około 1400 w Afryce Północnej i 600 w Italii. Najstarszy z nich pochodzi z III wieku p.n.e.
Oktawian August umieścił na Forum Romanum złoty kamień milowy, który miał być dokładnym środkiem miasta, zwanym umbilicus urbis. Od tego miejsca rozchodziły się główne drogi imperium, co doprowadziło do powiedzenia, że „wszystkie drogi prowadzą do Rzymu”.
Przenośnia
W przenośni, termin kamień milowy odnosi się do wydarzeń o szczególnym znaczeniu w historii społeczności. W kontekście rozwoju cywilizacji, przykłady takich kamieni milowych to wynalezienie łuku, koła, prochu czy papieru, które miały miejsce w różnych regionach w różnym czasie.
Współcześnie termin ten jest również używany w zarządzaniu projektami, oznaczając istotne terminy kończące sekwencję zadań.
