Julian Pagaczewski

Julian Pagaczewski

Julian Pagaczewski (14 stycznia 1874 – 13 listopada 1940) był wybitnym historykiem sztuki, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Urodził się w Krakowie w rodzinie z tradycjami naukowymi.

Życiorys

Pagaczewski uczęszczał do III Gimnazjum w Krakowie, a w latach 1893–1896 studiował historię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ukończeniu studiów, w 1896 roku, został asystentem w I Katedrze Historii Sztuki. Pracował również jako kustosz w Muzeum Narodowym w Krakowie. W 1908 roku obronił doktorat, a w 1909 roku uzyskał habilitację.

W 1911 roku powrócił na Uniwersytet Jagielloński, gdzie kierował I Katedrą Historii Sztuki. Specjalizował się w historii sztuki średniowiecznej, renesansowej i barokowej oraz w polskim złotnictwie i gobeliniarstwie. W 1917 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a pięć lat później profesora zwyczajnego. Po reorganizacji w 1921 roku, został dyrektorem Muzeum Sztuki i Archeologii oraz kierownikiem Katedry Historii Sztuki, którą prowadził do jej likwidacji w 1934 roku.

Był również aktywnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, gdzie pełnił różne funkcje, w tym przewodniczącego Komisji Historii Sztuki. Należał do licznych towarzystw i organizacji naukowych, a także był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.

Zainteresowania naukowe

Pagaczewski koncentrował się na historii sztuki renesansowej i barokowej oraz rzemiosł artystycznych. Jego prace naukowe obejmowały m.in. badania nad gotyckimi figurkami jasełkowymi oraz rzeźbami w kościołach krakowskich. Współpracował z Muzeum Narodowym w Krakowie, rozwijając jego zbiór o sztukę XVII i XVIII wieku.

Dzieła

Julian Pagaczewski opublikował wiele prac naukowych, w tym:

• Jasełka krakowskie (1902)
• Skarbiec klasztoru pp. klarysek w Krakowie (1904)
• Ze studyów nad polskim gobelinnictwem (1918)
• Polskie rzemiosło artystyczne wieków średnich (1959, z Adamem Bochnakiem)

Podsumowanie

Julian Pagaczewski był znaczącą postacią w polskiej historii sztuki, kształtując młode pokolenia historyków sztuki i przyczyniając się do rozwoju badań nad polskim dziedzictwem kulturowym. Zmarł 13 listopada 1940 roku w Ciężkowicach.