Julian Bartoszewicz
Julian Bartoszewicz (1821-1870) był polskim historykiem, encyklopedystą i slawistą. Urodził się 17 stycznia 1821 roku w Białej Radziwiłłowskiej, a zmarł 5 listopada 1870 roku w Warszawie.
Rodzina
Był synem Adama Bartoszewicza, profesora szkoły wydziałowej, oraz Amelii Sengterówny.
Życiorys
W 1829 roku rozpoczął naukę w pierwszej klasie szkoły wydziałowej, prowadzonej przez ojca. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie w 1838 roku, Bartoszewicz stał się zapalonym czytelnikiem, spędzając długie godziny w bibliotekach, gdzie zapoznał się z dziełami polskich i rosyjskich autorów.
W 1839 roku, jako stypendysta Królestwa Polskiego, rozpoczął studia na uniwersytecie petersburskim, gdzie założył studencką bibliotekę. W latach 1842-1847 pracował jako nauczyciel w gimnazjum warszawskim, a następnie został przeniesiony do Końskich w wyniku cenzury, która zareagowała na jego artykuł. Później uczył w Lesznie, gdzie pracował do 1863 roku.
Bartoszewicz był kustoszem Biblioteki Głównej i członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1868 roku przeszedł na emeryturę.
W swojej pracy naukowej Bartoszewicz zbierał źródła historyczne, co przekładało się na jego publikacje. Opublikował 1291 artykułów w Encyklopedii Orgelbranda oraz badał historię Słowian i polskiego średniowiecza.
Zmarł w wieku 49 lat na chorobę Brighta i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Dzieła
- Arcybiskupi gnieźnieńscy i prymasi, 1858–1865
- Hetmani polscy koronni i Wielkiego Księstwa Litewskiego, 1860–1865
- Kościoły warszawskie rzymskokatolickie opisane pod względem historycznym, 1855
- Królewicze biskupi. Żywoty czterech kapłanów, 1851
- Nowa epoka literatury historycznej polskiej
- Historyia pierwotnej Polski, Kraków 1878
- Wiele artykułów w różnych periodykach
Podsumowanie
Julian Bartoszewicz był wybitnym polskim historykiem, który wniósł znaczący wkład w badania nad historią Polski oraz Słowiańszczyzny. Jego prace pozostają ważnym źródłem wiedzy o polskim dziedzictwie kulturowym.
