Jules Mazarin
Jules Mazarin, właściwie Giulio Raimondo Mazzarini, był francuskim kardynałem i pierwszym ministrem Francji od 1642 roku. Urodził się 14 lipca 1602 roku w Pescinie, a zmarł 9 marca 1661 roku w Vincennes.
Życiorys
Jules Mazarin był najstarszym z sześciu synów Pietra Mazzariniego i Ortensii Bufalini. Miał dwie siostry, Geronimę i Laurę, oraz brata Michela. Jako Włoch niskiego pochodzenia często spotykał się z krytyką ze strony francuskiej arystokracji.
W latach 1634–1636 pełnił funkcję nuncjusza papieskiego we Francji, a w 1639 przeszedł na służbę francuską. Jako następca kardynała de Richelieu, sprawował władzę podczas regencji Anny Austriaczki i małoletniości Ludwika XIV. Mazarin odegrał kluczową rolę w odbudowie skarbu Francji, wprowadzając podwyżki podatków oraz wspierając merkantylizm.
Przypisuje mu się także wprowadzenie opery do Francji, organizując pierwszy występ włoskich śpiewaków w 1645 roku. Umocnił władzę absolutną króla, ograniczając wpływy wielkich feudałów, co doprowadziło do wojen domowych znanych jako fronda (1648-1653). Konflikt zakończył się porozumieniem, z którego więcej zyskali książęta.
W polityce międzynarodowej Mazarin dążył do osłabienia Habsburgów, angażując Francję w wojnę trzydziestoletnią po stronie Szwecji. Zakończenie wojny z Habsburgami hiszpańskimi nastąpiło w 1659 roku, wraz z podpisaniem korzystnego dla Francji pokoju pirenejskiego.
W literaturze
- W powieściach Dwadzieścia lat później i Wicehrabia de Bragelonne Aleksandra Dumasa Mazarin przedstawiony został jako sknerus.
- Arthur Conan Doyle w opowiadaniu Brylant Kardynała Mazariniego nawiązał do jego postaci.
- Edward Rutherfurd w powieści Paryż zasugerował, że Mazarin mógł być ojcem Ludwika XIV.
