Judea
Judea (hebr. Jāhūdā) to górzysty region geograficzny położony w historycznej części Izraela i Palestyny. Obecnie terytorium to jest podzielone pomiędzy Izrael a Autonomię Palestyńską. Nazwa Judea nawiązuje do Królestwa Judy, istniejącego od IV wieku p.n.e.
Geografia
Judea charakteryzuje się górzystym krajobrazem, w którym góry Judzkie osiągają wysokość do 1020 m n.p.m. (najwyższy szczyt to góra Hebron). Region dzieli się na:
- wzgórza Hebronu,
- siodło Jerozolimy,
- wzgórza Betlejem,
- Pustynię Judzką,
Pustynia Judzka dociera do Morza Martwego, a na południu graniczy z pustynią Negew, której krajobraz tworzą skaliste szczyty oraz płaskowyże z głębokimi kanionami. Główne miejscowości Judei to: Jerozolima, Betar Illit, Betlejem, Efrat, Gusz Ecjon, Jerycho i Hebron.
Historia
W latach 930-586 p.n.e. istniało królestwo Judy, którego stolicą była Jerozolima. Po śmierci króla Salomona królestwo podzieliło się na północne (Izrael) i południowe (Judę). W 586 p.n.e. Juda została podbita przez Nabukadnezara II, a jej ludność uprowadzona do Babilonu. Po zdobyciu Babilonii przez Persów, Juda stała się prowincją Jehud. W 332 p.n.e. region zyskał grecką nazwę Judea po podboju przez Aleksandra Macedońskiego.
Okres panowania rzymskiego
W II wieku p.n.e. Judea odzyskała niepodległość pod rządami Machabeuszów. Jednak w I wieku p.n.e. region znalazł się pod wpływem Rzymu, który zarządzał nim przez lokalnych władców, takich jak Machabeusze i Herod. W 6 r. n.e. Judea stała się częścią rzymskiej prowincji Syrii. Król Herod I Wielki zbudował na wzgórzu Herodion pałac i fortecę, a w jego pobliżu powstało miasto, gdzie został pochowany.
