Patriarcha Józef (Ignatij Djakow)
Patriarcha Józef, znany jako Ignatij Djakow, był piątym (de facto szóstym) patriarchą moskiewskim i całej Rusi, sprawującym urząd w latach 1642–1652. Pochodził prawdopodobnie z Włodzimierza nad Klaźmą i przed objęciem urzędu był przełożonym Monasteru Simonowskiego.
Objęcie urzędu patriarchy
Józef został wybrany na patriarchę 27 marca 1642 roku w wyniku losowania spośród sześciu kandydatów wskazanych przez cara Michała Romanowa. W chwili objęcia urzędu był w podeszłym wieku, a jego wpływy były ograniczane przez świecką władzę, która dążyła do podporządkowania Kościoła.
Działania w czasie rządów Aleksego I
Po śmierci Michała Romanowa, na dworze cara Aleksego I zyskała wpływy grupa protopopów, która dążyła do reform w Rosyjskim Kościele Prawosławnym. Józef, niepopierający tych reform, był zmuszony do akceptacji pierwszych zmian liturgicznych, które spotkały się z oporem wiernych. Jego następca, Nikon, kontynuował reformy, ale Józef zmarł w 1652 roku, nie wprowadzając większych zmian.
Życiorys i działalność
Mało wiadomo o wcześniejszym życiu Józefa. Niektórzy badacze sugerują, iż pochodził z Włodzimierza nad Klaźmą. Car Michał Romanow starał się wybrać patriarchę, który nie miałby ambicji politycznych, aby uniknąć sytuacji, w której duchowny mógłby mieć zbyt duży wpływ na sprawy państwowe, jak to miało miejsce za czasów jego ojca, Filareta.
Reformy i zmiany liturgiczne
W 1646 roku, na mocy inicjatywy patriarchatu konstantynopolitańskiego, w Moskwie rozpoczęła działalność drukarnia, co miało wpływ na reformy w Kościele. Józef błogosławił otwarcie szkoły duchownej w 1648 roku, a jego rządy były naznaczone sporami o zmiany liturgiczne, w tym zakaz stosowania mnogogłasija.
Choroba i śmierć
W 1652 roku Józef zachorował, prawdopodobnie na zapalenie płuc, i zmarł. Został pochowany w soborze Zaśnięcia Matki Bożej na Kremlu. Starowiercy uznają go za ostatniego prawdziwego patriarchę, a jego działania na rzecz poprawy ksiąg liturgicznych są doceniane.
