Jordan z Saksonii
Jordan z Saksonii (ur. pod koniec XII w. w Borgberge, zm. 13 lutego 1237 na Morzu Śródziemnym) był dominikaninem, generałem zakonu po św. Dominiku (1222-1237) oraz błogosławionym Kościoła rzymskokatolickiego.
Biogram
Studiował teologię i sztuki wyzwolone w Paryżu, gdzie w 1220 roku wstąpił do zakonu dominikanów. Na kapitule w Bolonii w tym samym roku uczestniczył w redagowaniu pierwszych konstytucji zakonu. W 1221 został prowincjałem w Lombardii, a rok później przejął kierowanie zakonem po śmierci Św. Dominika.
Jako generał kontynuował rozwój zakonu, wizytując klasztory oraz organizując szkoły teologiczne. Jego działalność kaznodziejska przyczyniła się do przyjęcia Alberta Wielkiego do zakonu. W ciągu 15 lat liczba domów zakonnych wzrosła z 30 do 300, a liczba braci z 300 do 4000. Jordan przyczynił się do ekspansji zakonu w Niemczech, Szwajcarii i Danii, a także prowadził działalność misyjną w Maroku, Mezopotamii i Ziemi Świętej.
Jordan zmarł tragicznie w katastrofie morskiej w drodze powrotnej z Ziemi Świętej, a jego ciało zostało pochowane w klasztorze dominikanów w Akce.
Jordan a Diana Andalò
W 1222 roku Jordan poznał Dianę Andalò, która w 1223 roku przyjęła habit dominikański w klasztorze w Bolonii. W latach 1222-1236 Jordan napisał do niej blisko 50 listów.
Twórczość pisarska
Jordan był autorem Libellus de principiis Ordinis Prædicatorum, które stanowi ważne źródło informacji o życiu Św. Dominika i początkach zakonu dominikanów.
Kult
Kult Jordana z Saksonii został zatwierdzony przez papieża Leona XII 10 maja 1826 roku. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 13 lutego.
