Johannes Bobrowski (9 kwietnia 1917 – 2 września 1965) był niemieckim poetą, prozaikiem i eseistą.
Życiorys
Urodził się w Tylży jako Johannes Konrad Bernhard Bobrowski. W 1925 roku przeniósł się do Rastemborka, a trzy lata później do Królewca, gdzie ukończył gimnazjum. W 1937 roku rozpoczął studia z zakresu historii sztuki w Berlinie. Jako członek Kościoła Wyznającego miał kontakty z opozycją antynazistowską. W czasie II wojny światowej służył w armii, a po wojnie trafił do sowieckiej niewoli, gdzie pracował w kopalni węgla do 1949 roku. Po wyjściu z niewoli osiedlił się w Berlinie Wschodnim, gdzie pracował jako redaktor.
Bobrowski był aktywnym członkiem życia literackiego, zdobywając uznanie w NRD i RFN. Otrzymał Nagrodę Literacką Grupy 47 w 1962 roku oraz Nagrodę Henryka Manna w 1965 roku. Zmarł na zapalenie wyrostka robaczkowego i został pochowany w Berlinie.
Dzieła
W swojej twórczości Bobrowski odnosił się do kultury i historii narodów Europy Wschodniej.
Poezja
Wybór jego wierszy opublikowany przez Eugeniusza Wachowiaka w 1976 roku obejmuje:
- Sarmatische Zeit, 1961
- Schattenland Ströme, 1962
- Wetterzeichen, 1967
- Im Windgesträuch. Gedichte aus dem Nachlaß, 1970
Proza
Ważniejsze dzieła prozatorskie to:
- Levins Mühle. 34 Sätze über meinen Großvater, 1964; tłum. pol. Młyn Lewina: 34 zdania o moim dziadku, 1967
- Casimir Ulrich Boehlendorff und andere, 1965
- Mäusefest und andere Erzählungen, 1965; tłum. pol. Uczta myszy i inne opowiadania, 1968
- Litauische Claviere, 1966; tłum. pol. Litewskie klawikordy, 1969
- Der Mahner, 1968
Opracowania
O jego twórczości pisali:
- Gerhard Wolf: Johannes Bobrowski – Leben und Werk, 1967
- Gerhard Wolf: Beschreibung eines Zimmers – 15 Kapitel über Johannes Bobrowski, 1972
- Gerhard Rostin (Hrsg.): Ahornallee 26 oder Epitaph für Johannes Bobrowski, 1978
- Bernd Leistner: Johannes Bobrowski – Studien und Interpretationen, 1981
Bobrowski pozostaje ważną postacią w literaturze niemieckiej, łączącą w swojej twórczości wątki kulturowe i historyczne.
