Johan Bojer – Norweski Pisarz
Johan Bojer (ur. 6 marca 1872 w Orkdal, zm. 3 lipca 1959 w Oslo) był norweskim pisarzem i epikiem, uznawanym za przedstawiciela realizmu w literaturze norweskiej.
Życiorys
Bojer był nieślubnym synem służącej, wychowanym przez biedną rodzinę chałupników z Rissy koło Trondheim. Jako samouk zdobywał wiedzę, z wyjątkiem dwuletniego okresu nauki w szkole podoficerskiej (1890-1892). Był jednym z pierwszych norweskich neorealistów, buntującym się przeciwko neoromantycznemu indywidualizmowi oraz irracjonalizmowi. Cenił ludzką solidarność i wierność, które uważał za niezbędne do życia w społeczności.
W swojej twórczości często przedstawiał postacie niezamożnych rolników i rybaków lofockich, ukazując ich życie w silnie zintegrowanych społecznościach. Bojer badał również rolę człowieka w przyrodzie, co miało swoje korzenie w jego własnym pochodzeniu.
Twórczość Bojera związana jest z jego rodzinną miejscowością Trøndelag, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. W latach 1895–1915 mieszkał w Paryżu. Debiutował literacko w 1893 roku, jednak międzynarodową sławę zyskał dzięki powieściom wydanym w latach dwudziestych XX wieku, w tym:
- Den siste viking (1921, Ostatni wiking)
- Vor egen stamme (1924, Nasz ród)
- Folk ved sjøen (1929, Lud nad morzem)
„Ostatni wiking” ukazuje życie norweskich rybaków i trudności, z jakimi borykały się rodziny chałupnicze, opowiadając o ludziach silnej woli i determinacji.
Po 1919 roku Bojer osiedlił się w pobliżu Oslo, gdzie zmarł w 1959 roku.
Kategorie
Norwescy pisarze, zmarli w 1959, urodzeni w 1872.
