Patriarcha Joachim – Życiorys
Joachim (ur. 1621 w Możajsku, zm. 1690 w Moskwie) był dziewiątym patriarchą moskiewskim i całej Rusi, sprawującym urząd od 1674 roku aż do swojej śmierci. Pochodził z rodziny szlacheckiej i, zanim wstąpił do stanu mniszego w 1655 roku, służył w armii rosyjskiej.
Początkowo związany z Monasterem Międzygórskim, Joachim szybko awansował w hierarchii kościelnej, objął m.in. katedrę nowogrodzką. Po śmierci patriarchę Pitirima w 1674 roku, został jego następcą. Joachim dążył do wzmocnienia pozycji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, poprawiając jego stan materialny oraz dbał o jedność obrzędów.
Działalność jako patriarcha
Joachim zwołał sobory, które potępiały symonię, alkoholizm i rozpustę w duchowieństwie. Jako patriarcha, podjął działania w celu likwidacji Prikazu do spraw Monasterów oraz wprowadził zasady dotyczące zachowań biskupów.
W relacjach z carami Aleksem I i Fiodorem III, Joachim sprzeciwiał się ich reformom, w tym tworzeniu nowych katedr na Syberii. Po śmierci Fiodora III, przyczynił się do obwołania Piotra carem. W okresie regencji Zofii Romanowej, Joachim starał się zachować wpływy oraz utrzymać autorytet Cerkwi. Uczestniczył w debatach z przedstawicielami staroobrzędowców, domagając się ich podporządkowania Patriarchatowi Moskiewskiemu.
Represje wobec staroobrzędowców
Joachim kontynuował represje wobec staroobrzędowców, wprowadzając surowe kary, w tym karę śmierci dla ich przywódców. W 1685 roku wprowadzono przepisy, które poddawały starowierców surowym karom, w tym konfiskacie mienia. Jego działania prowadziły do poważnych konfliktów wewnętrznych w Cerkwi.
Śmierć i dziedzictwo
Joachim zmarł w marcu 1690 roku po krótkiej chorobie. Został pochowany w soborze Zaśnięcia Matki Bożej na Kremlu. Po jego śmierci Ignacy (Rimski-Korsakow) starał się o kanonizację patriarchy, jednak nie zyskał poparcia innych hierarchów.
Podsumowanie
Patriarcha Joachim był istotną postacią w historii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, dążąc do umocnienia jego pozycji w państwie oraz do zachowania tradycji i obrzędów. Jego działania związane z reformami, a także wykazywanie oporu wobec wpływów zachodnich miały znaczący wpływ na kształtowanie się Cerkwi w XVIII wieku.
