Jim Corbett
Jim Corbett, właśc. James John Corbett (1866-1933), był amerykańskim bokserem, który jako pierwszy mistrz świata wagi ciężkiej zdobył tytuł walcząc w rękawicach. Urodził się w San Francisco w rodzinie irlandzkich imigrantów. Po ukończeniu edukacji pracował jako urzędnik bankowy, jednak w 1888 roku rozpoczął karierę zawodowego boksera.
Kariera bokserska
Corbett szybko stał się głównym pretendentem do tytułu mistrza świata. W 1892 roku stoczył pamiętną walkę z Johnem L. Sullivanem, w której zdobył mistrzostwo po znokautowaniu Sullivana w 21. rundzie. Jego styl bokserski był techniczny, z doskonałą pracą nóg, co pozwalało mu unikać ciosów rywali, choć brakowało mu nokautującego uderzenia.
Obrona tytułu i dalsze pojedynki
- W 1894 roku obronił tytuł mistrza świata, pokonując Charleya Mitchella.
- Stracił tytuł w 1897 roku na rzecz Boba Fitzsimmonsa po znokautowaniu w 14. rundzie.
- W 1900 roku stoczył pojedynek z Jimem Jeffriesem, który zakończył się jego porażką.
- W 1903 roku, w drugiej walce z Jeffriesem, Corbett został znokautowany, co zakończyło jego karierę bokserską.
Życie po boksie
Po zakończeniu kariery bokserskiej Corbett zajął się aktorstwem, występując na Broadwayu i w filmach. Zmarł 18 lutego 1933 roku w Nowym Jorku na skutek raka. W 1990 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Podsumowanie
Jim Corbett to ikona boksu, znany z technicznych umiejętności i przełomowego stylu walki, który zdefiniował nową erę w boksie zawodowym. Jego osiągnięcia zarówno w ringu, jak i poza nim, pozostają inspiracją dla przyszłych pokoleń bokserów.
