Języki mandaryńskie
Języki mandaryńskie to grupa języków, którymi posługuje się około 70% etnicznych Chińczyków. Najważniejszym przedstawicielem tej grupy jest standardowy język mandaryński, znany w Chinach jako 普通話 pǔtōnghuà („powszechny język”) oraz na Tajwanie jako 國語 guóyǔ („język narodowy”). Jest to mówiony język chiński, który uzyskał status języka państwowego w Chinach.
Odmiany języków mandaryńskich mają głównie charakter lokalny, a wiele z nich nie używa pisma. Wśród sinologów brak jest jednomyślności co do szczegółowego podziału tych języków na podgrupy, jednak zgadzają się oni, że do języków mandaryńskich zaliczają się następujące:
- Anqing
- Chengdu
- Chongqing
- Dalian
- Fuyang
- Guiyang
- Guilin
- Hefei
- Huangtong
- Jinan
- Jiuquan
- Kunming
- Lanzhou
- Luoyang
- Hankou
- Huaiyang
- Nankin
- Qingdao
- Qufu
- język Pekinu
- Shenyang
- Taiyüan
- Wuhan
- Wuwei
- Xi’an
- Xinyang
- Xuzhou
- Yantai
- Yingchuan
- Yuncheng
- Zhangye
- Zhengzhou
Nazwa „mandaryński” wywodzi się od europejskiego określenia chińskiego urzędnika, mandaryna. W języku chińskim, języki mandaryńskie nazywane są官話 guānhuà („mowa urzędników”) oraz 北方話 běifānghuà („mowa północnych Chin”).
