Języki izolowane
Języki izolowane, zwane także językami odosobnionymi, to takie, które nie wykazują pokrewieństwa z innymi istniejącymi językami. Charakteryzują się unikalną strukturą gramatyczną oraz leksyką. Przykłady obejmują język koreański i baskijski, chociaż istnieją spekulacje dotyczące ich potencjalnych związków z innymi rodzinami językowymi, takimi jak języki kaukaskie w przypadku baskijskiego.
Termin „języki izolowane” odnosi się również do języków, które przynależą do określonej rodziny językowej, ale nie są spokrewnione z innymi językami w tej rodzinie. Przykładem są języki albański i ormiański w obrębie rodziny indoeuropejskiej.
Warto zaznaczyć, że pojęcie „języków izolowanych” różni się od typologicznego określenia języków izolujących.
Pochodzenie pojęcia
Pojęcie language isolates (w l. poj. a language isolate) wprowadziła amerykańska lingwistka Mary Haas w 1965 roku podczas badań nad językami rdzennymi Ameryki Północnej. Zostało ono użyte w kontekście języków, które nie mają bliskich powiązań z innymi językami lub rodzinami językowymi. W miarę postępu badań językoznawczych definicja ta została zaktualizowana, uwzględniając aktualny stan wiedzy na ten temat.
