Język słowacki

Język słowacki

Język słowacki (słow. slovenčina) jest językiem należącym do grupy zachodniosłowiańskiej, używanym przez ponad 6 milionów osób, głównie na Słowacji, gdzie pełni funkcję języka urzędowego. Jest również jednym z języków urzędowych w serbskiej Wojwodinie oraz używany przez Słowaków w Polsce, Rumunii, Węgrzech, USA i Kanadzie.

Historia i piśmiennictwo

Nowoczesny język słowacki powstał w połowie XIX wieku. Używa się w nim zmodyfikowanego alfabetu łacińskiego, składającego się z 46 liter oraz trzech dwuznaków: dz, dž i ch.

Fonetyka i fonologia

Język słowacki zachował niektóre cechy języka prasłowiańskiego, w tym iloczas, który odgrywa funkcję dystynktywną. Samogłoski długie oznaczane są znakiem długości (dĺžeň). Na przykład, różnica między krik („krzyk”) a krík („krzak”) jest wyraźna. Akcent w słowackim jest dynamiczny i zawsze pada na pierwszą sylabę wyrazu.

Gramatyka

Gramatyka słowacka jest podobna do polskiej. Rzeczowniki odmieniają się przez liczby (pojedyncza i mnoga) oraz przypadki, z sześcioma przypadkami, gdzie mianownik i wołacz mają identyczne formy. Czasowniki mają podobne tryby i czasy jak w polskim, z zachowaniem formy osoby czasu teraźniejszego dla czasownika byť („być”).

Rzeczowniki

Rzeczowniki dzielą się na pospolite i własne oraz na konkretne i abstrakcyjne. Wyróżnia się także rzeczowniki żywotne (ludzie, zwierzęta) i nieżywotne, które odmieniają się w zależności od przypadku.

Przymiotniki

Odmiana przymiotników w słowackim jest podobna do polskiej, z identycznymi zasadami stopniowania. Występują wyjątki jak dobrý („dobry”) oraz inne, które nie mają odpowiedników w języku polskim.

Dialekty

Dialekty słowackie różnią się znacznie między sobą, a podstawą literackiego języka słowackiego stał się dialekt środkowosłowacki, z wpływami zachodniosłowackimi.