Język ormiański
Język ormiański, znany również jako język armeński, to samodzielna gałąź języków indoeuropejskich z grupy satem. Obecnie jest używany głównie w Republice Armenii oraz nieuznawanej Republice Górskiego Karabachu jako język urzędowy. Ponadto, występuje w Gruzji, Iranie, Syrii, Rosji, Libanie oraz w 24 innych krajach, gdzie posługuje się nim około 6 milionów ludzi.
Standardy i dialekty
Język ormiański ma dwa główne standardy oraz wiele dialektów. Główne różnice między nimi dotyczą wymowy oraz form gramatycznych. Standardy to:
- Wschodnioormiański: używany w Republice Armenii i na Wyżynie Armeńskiej.
- Zachodnioormiański: używany przez Ormian w Anatolii przed rzezią Ormian, obecnie zachowany w diaspory.
W liturgii Kościoła ormiańskiego używany jest starożytny język ormiański zwany grabar. W Polsce, od XVII wieku, znany był język zachodnioormiański, który zanikł na skutek polonizacji, z wyjątkiem kolonii ormiańskiej w Kutach nad Czeremoszem.
Pochodzenie języka
Język ormiański jest w większości uznawany za indoeuropejski, z silnym wpływem innych języków, takich jak aramejski i średnioperski. Uważa się, że oddzielił się on w starożytności od głównego pnia języków indoeuropejskich. W przeszłości frygijski uznawano za najbliżej spokrewniony z ormiańskim, jednak obecnie teoria ta jest mniej popularna. Istnieją także hipotezy sugerujące związek z językiem greckim.
Niektóre mniej popularne teorie kwestionują indoeuropejski rodowód ormiańskiego, sugerując, że jego cechy mogły zostać nabyte pod wpływem innych języków, zwłaszcza anatolijskich. Teorie te są jednak krytykowane przez większość językoznawców. W 1875 roku Heinrich Hübschmann opublikował pracę dowodzącą, że ormiański jest osobną gałęzią języków indoeuropejskich.
Alfabet ormiański
Język ormiański posługuje się własnym systemem pisma, zwanym alfabetem ormiańskim.
