Język flamandzki
Język flamandzki jest belgijską odmianą standardowego języka niderlandzkiego. Niektórzy badacze postrzegają go jako odrębny język, a jego użycie w kontekście belgijskim budzi kontrowersje. Termin ten może odnosić się do różnych dialektów, w tym:
- dialekt zachodnioflamandzki
- dialekt wschodnioflamandzki
- dialekt zelandzko-flamandzki
- dialekt francusko-flamandzki
Warto również wspomnieć o pojęciach takich jak Tussentaal (międzymowa) oraz schoon Vlaams (czysty flamandzki), które opisują formy języka będące pośrednie między dialektem a standardowym językiem niderlandzkim.
Status języka
Od 1973 roku standardowy język niderlandzki jest oficjalnym językiem urzędowym w Flandrii, opartym na dialekcie holenderskiej prowincji Holandia oraz dialekcie brabanckim. W polskich kontekstach często nazywany jest językiem holenderskim. Główne różnice między niderlandzkim w Belgii a w Holandii skupiają się na:
- odmiennych regułach wymowy (np. głoski „ch” i „r”)
- małych różnicach w morfologii i składni
W 1980 roku Holandia i Belgia podpisały traktat dotyczący unii języka niderlandzkiego, co zaowocowało zmianami w oficjalnym słowniku w 1995 roku.
Różnice leksykalne
Mimo że standardowy niderlandzki w obu krajach jest identyczny pod względem ortografii, istnieją różnice leksykalne wynikające z regionalnych preferencji słownictwa. Różnice te są częściowo efektem lokalnych dialektów, szczególnie wpływu dialektu brabanckiego w Belgii.
